દયા છે ઇશ્વરી માયા, આ સંસાર કટુ મહીં,
દયામાં બ્રહ્મપ્રીતિનું કંઇ ભાન જનો કરે.
'આ સંસાર અગાધના ચળકતા તું છે કિનારે હજુ,
'ત્યાં શું મૃત્યુની ક્રૂર પાંખ સુણી તે વ્હાલું ઉપાડી જતી?
'ઇચ્છે તું તુજ તે બનું, સખી બનું, માતા,ભગિનિ બનું,
'રોવું ના! પણ, કોઇ જો દિલ મળે તો ત્યાં વિરમી જવું.'
હૃદયરસ દ્રવેલો બાલકી પી રમાનો,
રોઇ હૈયું ઠલાવી હિબકી હિબકી રોતી,
રુદન મધુર લાગે કોઇ જો પ્રેમી લાધે,
રુદન જરૂર આંહીં પૃથ્વીમાં સ્વર્ગઅંશ.
અશ્રુ લૂછી રમા બોલી, 'ત્હારૂં નામ કહે સખિ!'
'શોભના,' બાલિકા બોલી પાછી ચૂપ થઇ રહી.
'બાપુ! બોલ હવે! નહીં દુઃખ વતી આવું પીડાવું ઘટે,
'બાપુ! બોલ હવે અને જલદી તું વૃતાન્ત તું ત્હારૂં કહે,'
કમ્પી ગાત્ર ગયાં અને હૃદયના તારો ઝણેણ્યા છતાં
લૂછી અશ્રુ ગરીબ ગાલ પરથી બોલી ધીમે શોભનાઃ-
'ડર હતો દિલે, મેં સુણ્યું હતું,
મરણને છતાં જાણતી નહીં!
'રુદન મેં દીઠું, દેખી બ્હીતી'તી!
'રુદન મેં કદી ના કર્યું હતું!
'પૂછતી માતને,'મૃત્યુ શું? કહો!'
રડી રહેતી એ! ના કહ્યું કદી!
'ક્યમ રડે? કહો!' બોલતી નહીં!
રુદન મૃત્યુ હું જાણતી નહીં!
'કરતી કાં રડ્યા જોઇ મા મને,
સમજું હું હવે, ના સુણ્યું કદી!
'મમ પિતા ગયા ગામ જ્યારથી
રડતી મા સદા જોઇ મુજને!'
'રડતી મા સદા,' બોલતાં રડી,
ગરીબ શોભના બોલતી વળી;
'તુજ પિતા ગયા ગામ છે.' કહ્યું!
ક્યમ જૂઠું ગણું વેણ માતનું?
'પણ કદિ ફર્યા ગામથી નહીં,
નયનમાં રહ્યું અશ્રુ માતને!
'રમત તો મને ભાવતી નહીં!
રમતી રે! છતાં સાથ મ્હારી તે?
'ઉધરસે પછી મા ગઇ ગળી,
ગઇ ગળી અને ના ફળી વળી!
'રુદન માતનું દ્રષ્ટિ આગળે,
કદિ કદિ અરે! ના ભૂલાય એ!
