પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૯૭

'રુદન આ દિસે ઝિંદગી તણું
'રુદનમાં ડૂબી ઝિંદગી દિસે!
'રુદન જન્મીને મેં સદા કર્યું!
'રુદન આપશે શું તને પ્રભુ!

'હસીશ તું સખિ! હું પરે સદા,
'રુદન તો કરૂં હું ભલે સદા!'
કહી રડી પડી શોભના, અને
સુણી રડી પડી બાપડી રમા!

માતા તે સાંભળી વાતો આવી ત્યાં ઓરડા મહીં;
ને બોલે કંઠ ભારેથી અશ્રુ લૂછી રમા તણાં;

'કહું શું હું? બાપુ! ઉઘડી મમ હૈયું નવ શકે!
'જશે તું તો કાલે! સુખી બહુ તને ઈશ્વર કરે!
'હજુ ન્હાની તું છે! સમજણ વિનાનું દિલ હજુ!
'તરી જાવું ઊંડું જગતઉદધિનું જલ રહ્યું.

'સખી આવે સાથે, દિલ ન કદિ તેનું દુભવજે,
'મરી જાશે એ તો નજર તુજ જો કૈં જ ફરશે!
'હવે સોપું છું આ ગરીબ કર તેના તુજ કરે,
'ગણી તેને ત્હારી સુખદુઃખ તણી સાથી કરજે.'

કહેવાનું વધુ તે તો અશ્રુપૂર વતી કહ્યું;
ઉત્તરે નેત્ર ભીનાંએ અશ્રુપૂર વતી દીધું.

ઓહો! વિયોગ દિલને કરી ના શકે શું?
પંઝા મહીં વિરહના પડતું નહીં શું?
તેનાં બિમાર રડતાં જગમાં દિલો કૈં!
તેનાં બિમાર જગમાં મરતાં દિલો કૈં!

શોભનાને લઇ સાથે પિયુધેર ગઇ રમા,
છ વર્ષો ત્યાં ગયાં ચાલ્યાં , હૈયાં એ ખીલતાં હતાં.
                  * * *
ઉપવન મહીં ખીલ્યાં પુષ્પો, ખીલી કલીએ, કલી,
શીકર શીતળા વાયુ સાથે ઉડે જલયંત્રથી;

કલાપીનો કેકારવ/૧૫૦