પૃષ્ઠ:Kusummala (1912 - Edition - 4).pdf/૧૦૮

( ૮૮ )

વીજળી મુજ કર્ણધારક બેસતી તે તો વળી
આકાશના મુજ મણ્ડપોના બુરજ પર ઉંચી ચઢી;
બેડી મારી પૂર્યો ગર્જનનાદ હેઠ ગુહા મહિં
તે ઘડી ઘડિયે ધૂધવે, મારે પછાડા ત્ય્હાં રહી. ૫

નીલવર્ણા ! ઉદ્યધિના ઊંડા ઉદરની માંહિ જે
વીરો ક્રૂરંતા તેતણા પ્રેમે થકી લલચાઇને,
કર્ણધારક વીજ મુજ આ, મન્દ મન્દ ગતિ થકી,
પૃથ્વી ઉપર તે ને સિન્ધુ પર તે મુજને દોરી જતી. ૬

ગિરિગરાડો, વ્હેળિયાં ને ટેકરીઓ ઉપરે,
સરોવરો પર, મેદાન પર, મુજને લઈ જઈ તે ઠરે;
જ્યાંહિં જ્યાંહિં જાણતી કે વીર નોજ વ્હાલો વસે,
ગિરિની તળે કે નાળવાંની હેઠ, ત્ય્હાં ત્ય્હાં તે ધસે. ૭

ને હું તો બધી વેળ ત્ય્હાં લગી, - વાત મ્હારી શી કહું ?
આ વ્યોમકેરા ભૂરા સ્મિતની હૂંફમાં રમતો રહું;
ને મહારી કર્ણધારક વીજળી તો હેઠળે
વરસાદ ધારામહિં લય પામી જઇને પીગળે. ૮

ઝળક ઝળકંતાં પીછાં નિજ નાખી દીધા ફૅલવી,
ને નયન પ્રોજ્જ્વલ, એહવો ઊગતો રુધિરરંગે રવિ,
મુજ તરંતા ઘૂમગોટની પીઠ પર તે કૂદી ચઢે,
જે વેળ મૃતસમ શુક્રકેરી ઝળક કંઇ ઝાંખી પડે; ૯