બટકાં ભરતુ હોય !—’ આવી આવી ફરિયાદ કરતી ઝમકુ રાત આખી જાગતી બેઠી રહી.
ગામમાં પણ રઘા જેવા પારકી છઠ્ઠીના જાગતલ માણસો ગુંદાસરના સીમાડા સુધી તપાસ કરી આવ્યા, પણ ગિધાના કાંઈ વાવડ ન મળ્યા તેથી ગામ આખાને એની ચિંતા થવા લાગી. વિશેષ તો હમણાં હમણાં એક દીપડો આ તરફની સીમમાં બહુ હળી ગયો હતો, અને એ વેજલ રબારીની એક ગાયનું લેાહી ચાખી ગયેલો તેથી એની દાઢ વકરેલી... પરિણામે, સૂરજ આથમ્યા પછી સીમમાં કોઈ અવરજવર નહોતું કરતું. રાતવાસો રહેવા જનારા સાથીઓ પણ વહેલા વહેલા ખેતરે પહોંચી જતા ને રાત આખી તાપણાના મોટા મોટા ભડકા કરીને સાવધ રહેતા. આવી સ્થિતિમાં ગિધો રાત આખી બહાર રહ્યો તેથી ગામલોકોને વિશેષ ચિંતા થવા લાગી.
‘પીટડિયાના પગમાં જ ભમરો !’ ઝમકુ રોતી રોતી પણ પતિદેવને ગાળો દઈ રહી, ‘રોયાનો ટાંટિયો જ ઘરમાં ન ટકે ને ! સવાર પડે ને હાલ્યો શાપર ! સવાર પડે ને આ બાંધ્યો કોથળો ને આ હાલ્યો શાપરને કેડે !... હવે લેતો જા મારા રોયા ! ઓલ્યો તારો બાપ દીપડો કોળિયો કરી ગ્યો હશે !’
સવાર પડતાં જ રઘાએ હટાણે જનાર ખેડૂતો મારફત શાપરના વેપારીઓને ત્યાં પૂછપરછ કરાવી. ગામમાંથી કાસમ પસાયતાએ પણ તાલુકે શંકરભાઈ ફોજદારને જાણ કરી. મુખી ભવાનદાએ ‘ગામનો જણ ખોવાણો’ એમ સમજીને તરત તપાસ આદરી દીધી.
પણ બીજે દિવસે સાંજે શાપરથી સમાચાર આવ્યા કે ગિધો અહીં દેખાયો જ નથી !
બીજી આખી રાત ઝમકુ રોતી રહી ને અડધું ગામ જાગતું રહ્યું : પણ બીજા દિવસની સવાર સુધી પણ કશા સમાચાર ન મળ્યા તેથી તો ગામ આખાને ચિંતા પેઠી : ‘ગિધો ગ્યો ક્યાં ?’
*
