મારું નામ પાડ્યું છે,
સંતુ રંગીલી...
સાંભળીને શાદૂળ ગેલમાં આવી ગયો. કાંજી પાયેલ કડકડતા સાફાનું છોગું ઠીકઠીક કરી રહ્યો, કપાળ પર સાફામાંથી ડોકાતી વાળની લટને નવા નવા વળાંક આપી રહ્યો. આંબલીના કાતરા જેવી લાંબી લાંબી અણિયાળી મૂછોને વળ ચડાવીને વધારે અણિયાળી બનાવી ૨હ્યો.
‘હી..ઈ...ઈ ! હી...ઈ...ઈ !’ કરતો માંડણિયો ઊભો થઈ ગયો અને કણબીપા તરફ હાથ કરીને શાદૂળને સનકારે સમજાવી રહ્યો.
સામેથી ઊગતા સૂરજના તાપમાં માથે ચમકતી તાંબાની હેલ્ય મૂકીને પાતળી સોટા જેવી એક યુવતી આવતી હતી. માથે જાણે કે હળવું ફૂલ કોઈ રમકડું મૂક્યું હોય એટલી સરળતાથી એ મોતી ભરેલ ઈંઢોણી બબ્બે બેડાંનો ભાર સમતોલ રાખતી હતી અને અજબ સાહજિકતાથી સિંહણસમી પાતળી લાંકને છટાપૂર્વક લચકાવતી આવતી હતી.
‘આવી ! આવી !’ કહીને શાદૂળ આનંદી ઊઠ્યો.
હોટેલમાં બેઠેલા સહુ ઘરાક સમજી ગયા કે કોણ આવી રહ્યું છે. ‘કોણ આવી ?’ એવી પૃચ્છા કરવાની અહી' આવશ્યકતા જ નહોતી, જાણે કે કેવલજ્ઞાન વડે જ તેઓ સમજી ગયા કે સંતુ આવી રહી છે.
દૂરથી સંતુને જોતાં જ અતિ ઉત્સાહિત થઈને માંડણિયો ‘હી...ઈ હી...ઈ’ કરી ઊઠેલો તેથી એની મોંફાટ એવી તો ત્રાંસી થઈ ગયેલી કે એ પાછી સરખી થતાં હજી વાર લાગે એમ હતી. હળદરના થથેરાવાળા એ મુખારવિંદનો કઢંગો દેખાવ જોઈને શાદૂળે કહ્યું :
‘એલા માંડણિયા ! તારું આ દાયરો ચડેલું ડાચું કમાડ વાંહે સંતાડ્ય નીકર તને ભાળીને સંતુડી મારાથી દહ ગઉ આઘી ભાગશે.’
અને પછી રઘા તરફ ફરીને પૂછ્યું :
‘બોલો, ગોરદેવતા ! સંતુને ખાલી બેડે પટકી પાડું કે ભર્યે બેડે ?’
