માંડણિયો નાંદ પાછળથી બહાર નીકળ્યો.
‘ઝાલ્ય એલા, સંતુડીને ઝાલ્ય ઝટ !’ શાદૂળે કહ્યું, ‘મારી હૉકી ઝૂંટવી લે, પછી.’
માંડણિયો સંતુની પાછળ પડ્યો. ભયત્રસ્ત સંતુએ ઝડપ વધારી. પાછળ શાદૂળે પડકાર કર્યો :
‘એલાવ પકડજો ઈ સંતુડીને !’
અવાજ સાંભળીને ખોબા જેવડી આખી બજાર ગાજી ઊઠી. હિંગમરચાં જોખતો ગિધો બહાર નીકળ્યો, નથુ સોનીએ ફુંકણી બાજુ પર મૂકીને ડોકિયું કર્યું, ભાણો ખોજો દાળિયા શેકતો શેકતો ઉંબરે આવ્યો.
‘એલાવ ઝાલજો, કોઈ ઝાલજો’ હોટેલના આંગણામાંથી શાદૂળ બરાડી રહ્યો.
એની બૂમ સાંભળીને હાટડીએ હાટડીએ વેપારીઓ આ તાલ જોઈ રહ્યા.
સહુ માંડણિયાને પૂછી રહ્યા :
‘એલા શું છે ? આ શેની ભવાઈ માંડી છે, ભૂંગળ વિનાની ?’
‘આ ધોળે દિ’એ કેની કોર્ય ઉઘલ્યાં છો ?’
પણ માંડણિયો તો શાદુળભાના મૂક સેવક તરીકે હી...ઈ ! હી...ઈ ! સિવાય બીજો કશો શબ્દોચ્ચાર કરી શકે એમ જ ક્યાં હતો ? વાજોવાજ ભાગતી સંતુના હાથમાંની ગામ આખામાં પરિચિત શાદુળભાની હૉકીસ્ટીક જોઈને વેપારીઓ અનુમાન કરી શક્યા કે હોટેલમાં કાંઈક મારામારીનો મામલો થઈ ગયો છે.
શાદુળ તો હજી થોડી વાર સુધી પગ છૂટો કરી શકે એમ નહોતો; પણ આ વગર પૈસાના ખેલની રંગત જોવા રઘો ગોર પોતાના ઉચ્ચ આસન પરથી ઊતરીને કેડ્ય ઉપરનું પંચિયું તંગ તાણતો તાણતો બજારમાં નીકળ્યો.
‘ભાર્યે કરી સંતુડીએ તો !’ પૃચ્છકોને રઘો જવાબ આપતો
