મણ મણની ગાળો દેતી ખાલી બેડે પાછી વળી :
‘એના હાથ ભાંગે મરી ગ્યાંવના ! એને રૂવે રૂંવે રગતપીત ફૂટે રોયાંવને !’
‘શું થ્યું વખતીકાકી ? શું થ્યું ?’
‘આ કૂવામાં કોઈ અડદનાં પૂતળાં નાખી ગ્યું છ... એનો કાંધ કૂતરાં ખાય નખોદિયાંવનાં !’
‘રોયાં ઝાંપડાવની ફાટ્ય તો જો વધી છે ફાટ્ય ! ગામનો પિયાવો અભડાવી માર્યો, મરીગ્યાંવે !’
ગામમાં હાહાકાર મચી ગયો. ‘ભંગિયાઓ ઊઠીને ઉજળિયાત વરણનો પાણીશેરડો બગાડી જાય ? એકે ય ઝાંપડાંને જીવતો ન મેલીએ.
‘ઝાંપડાની જાત્યનું જડાબીટ જ ગામમાંથી કાઢો એટલે હંમેશની પીડા જાય.’
‘હજી તો મુખીને ઘેરે આ અડદનાં પૂતળાં અંગેની રાવફરિયાદ પહોંચે એ પહેલાં તો ભવાનદાની ડેલી બહાર ગામના ભંગિયાઓની આખી નાત જમા થઈ ગઈ. શેરીમાં કોઈના ઘરને આંગણે આભડછેટનો ઓછાયો ન પડી જાય એની તકેદારી રાખતાં, પાઘડીઓ ઉતારીને સહુ ગભરાતાં ગભરાતાં કહી રહ્યાં હતાં :
‘એ ભાઈશા’બ ! આમાં અમારો કોઈ વાંકગનો નથી.’
‘અમે કૂવામાં પૂતળાં નથી નાખ્યાં.’
‘ઓતરાદે ઝાંપે અમે પગ મેલ્યો હોય તો ય તમે કિયો એના સમ ખાઈએ.’
‘અમે કૂવાને કાંઠે ય ચડ્યા હોઈએ તો અમારાં છોકરાંને મેલડી ભરખે.’
સાંભળીને ભવાનદા ખરેખર મૂંઝાયા. ગામને પજવી રહેલ એક રહસ્યનો ઉકેલ તો હજી આવી શક્યો નહોતો એમાં આ નવું રહસ્ય ઉમેરાતાં એમની મૂંઝવણનો પાર ન રહ્યો.