‘પગે હાલતું માણહ કરી કરીને ય કેટલા ગાઉનો પલ્લો કરી શકે ?’
‘કે પછી ગામમાં જ ક્યાંક છાનીછપની સંતાઈ બેઠી છે ?’
‘ગામમાં એને કોણ સંઘરે ? ને ગામમાં ને ગામમાં કેટલા દી’ અદીઠી રિયે ?’
ભવાનદાની મતિ મૂંઝાઈ ગઈ : ‘નક્કી, આ કિસ્સામાં કશોક ભેદ છે !’
દામજીએ તો હવે બહેનના નામની રીતસર પ્રાણપોક જ મૂકી. એ બિચારો દુન્યવી જીવ ઝમકુ કરતાં ય વિશેષ તો એની જોડે પગ કરી ગયેલા દરદાગીના ને જબરી રોકડ રકમને રોતો હતો.
‘ભાગી તો ગઈ, પણ વાંહે પેટનાં જણ્યાંવને ભભૂત ચોળાવતી ગઈ ! બચુડિયાં બચાડાં ખાશે શું ?’
મુખીની મૂંઝવણ વધી રહી હતી. એવામાં વખતી ડોસી વગડો કરીને માથે સૂકાં અડાયાંનો સૂંડલો મેલીને ગામમાં પ્રવેશી.
જાગતું પડ ગણાતી વખતીએ મુખીની મૂંઝવણમાં વધારો કરે એવા સમાચાર આપ્યા :
‘હાથિયે પાણે મેં સાંઢિયાનાં પગલાં ભાળ્યાં—’
‘સાંઢિયાનાં ? સાંઢિયાનાં પગલાં ?’ સહુને કૌતુક થયું.
આટઆટલા પંથકમાં કોઈ માલધારીને આંગણે સાંઢિયો હતો જ નહિ.
‘વશવા ન બેહતો હોય તો હાથિયે પાણે જઈને નજરોનજર જોઈ આવો.’ વખતીએ કહ્યું, ‘ઘી પીધેલ લાપસી જેવી ભોંયમાં કોઈએ નિરાંતે બેહીને આળખ્યાં હોય એવાં ચોખાંફૂલ પગલાંની ભાત્ય કળાય છે.’
તુરત શંકા ઊઠી :
‘ઝમકુ સાંઢિયે બેહીને ભાગી હશે ?’
‘પણ તો પછી હાથિયે પાણે જ શું કામે ને પગલાં કળાય ?’
