ચિત્તમાં રમતા હતા.
આખું ગામ પ્રગાઢ નિદ્રામાં પોઢ્યું હતું ત્યારે માંડણની આંખમાં અજંપો હતો.
મોડી રાતે માંડ માંડ પાંપણ જરા ભારે થઈ અને સહેજ તંદ્રાવસ્થા આવી ત્યાં જ કશાક અણધાર્યા અવાજે એને જગાડી દીધો.
એ અવાજ નથુસોનીના ઘરમાંથી આવતો જણાયો.
માંડણના કાન ચમકી ઊઠ્યા. આ કોનો અવાજ ? શાનો અવાજ ? પાછલી રાત કોઈ રડે છે ? ના, ના. આ અવાજ રુદનનો ન હોઈ શકે.
કશીક અસહ્ય શારીરિક પીડાની વેદના એ દબાયેલા અવાજમાંથી વ્યક્ત થતી હતી.
પણ નીંદરે ઘેરાતા માંડણને આ અવાજ પારખવા જેટલો અવકાશ નહોતો. અર્ધજાગૃત અવસ્થામાં કશુંક અસ્પષ્ટ બબડીને એ પડખું ફર્યો અને થાક્યો પાક્યો નસકોરાં બોલાવવા લાગ્યો ત્યાં તો ફરી એ ઝબકીને જાગી ગયો.
આ વેળા પેલી વેદનાની અભિવ્યક્તિ વધારે તીવ્ર બની હતી. પ્રયત્નપૂર્વક દબાયેલી છતાં તીણી તીસ સંભળાતી હતી.
હવે માંડણની ઊંઘ ઉડી ગઈ. એને સમજાતાં વાર ન લાગી કે આ દબાયેલી ચીસો બીજા કોઈની નહિ પણ જડીની છે.
વળી થોડી વાર શાંતિ થઈ ગઈ અને ઘરમાં કશીક ધીમે સાદે ગુફતેગો ચાલી. અત્યંત ધીમાં કાનસૂરિયાં સાથે જરા મોટે સાદે ધમકીભર્યા વચનો પણ સંભળાયાં.
માંડણને નવાઈ લાગી. આટલી મોડી રાતે આ શી ધમાલ છે ?
‘મા !... મા !’ જડીની કરુણ કાકલૂદીઓ કાને પડી.
અને તુરત ‘મૂંગી મર્ય, મૂંગી !’ એ અજવાળીકાકીનો અવાજ પણ સુસ્પષ્ટ સંભળાયો.
માંડણ વધારે વિસ્મય અનુભવી રહ્યો.