એનાં ચમેલી–રતનિયાને લઈને માગવા આવ્યો લાગે છે.’
ડુગડુગી વધારે જોરથી વાગી; વાદીનો અવાજ પણ સંભળાયો.
અને સંતુ સડાક કરતીક ને ઊભી થઈ. બોલી :
‘મારે ચમેલી–રતનિયાને જોવા જાવું છે.’
‘નથી જાવું.’ ઊજમે કહ્યું.
‘હવે તું નાનકડું છોકરું છો કે રીંછ–વાંદરીની રમત્ય જોવા જવાય ?’ હરખે ઠપકો આપ્યો.
‘મારે જાવું છે.’ સંતુ બોલી.
ભચડો વાદી મૂળ આ ગામનો જ રહેવાસી હતો. પણ વાદીને વળી ગામ શું ને રહેઠાણ શું ? એ તો એના રીંછ અને વાંદરાને લઈને ગામેગામ ભટકતો, નજરબંધીથી માંડીને અંગકસરત સુધીના તરેહતરેહના ખેલ કરીને પ્રેક્ષકોને રીઝવતો અને બદલામાં ‘વાસી શિરામણ’ રૂપે રોટલા અને થોડું રોકડ ઉઘરાવતો.
ભચડો ગામેગામ ભટકતો છતાં વરસમાં એકાદ–બે વાર તો એ ગુંદાસરમાં આવ્યા વિના રહેતો જ નહિ. તેથી જ તો, પ્રેક્ષકોને એકઠા કરવા માટે બરાડા પાડીપાડીને બસૂરો બની ગયેલો એનો અવાજ, એની ડુગડુગી એનો રતનિયો રીંછ, ચમેલી વાંદરી અને ભચડાની નમાઈ બાળકી સુદ્ધાં ગુંદાસરવાસીઓ માટે આપ્તજન જેવાં પરિચિત બની રહ્યાં હતાં. ભચડાએ પોતાની નાનકડી બાળકીને પણ ‘ચમેલી’ જેવું રૂપકડું નામ આપેલું.
‘હું ચમેલીને જોવા જાઉં છું.’ કરતીને સંતુ ખડકીનાં બારણાં તરફ ધસી.
અને ઊજમ કે હરખ ઊભાં થઈને એને રોકે એ પહેલાં તો સંતુએ ખડકીનો આગળિયો ઉઘાડી નાખ્યો અને ઉન્માદભરી અવસ્થામાં એ ડુગડુગીના અવાજની દિશામાં ઝડપભેર દોડી.
*
