હાથિયે પાણે પૂગી ગ્યો હશે, ને થોડીક વારમાં તો જીવતો લોચો મોઢામાં ઘાલીને ઉંબરે આવી ઊભો. હું ભજનમાંથી મોડો આવીને જાગતો ખાટલે પડ્યો’તો. ડાઘિયે ભસીભસીને મને ઉઠાડ્યો. જોયું તો ઉંબરે જ આ છોકરી પડી’તી. મેં હાથમાં લઈને ઘરનો આગળિયો ઉઘડાવ્યો. મેં બવબવ સમજાવ્યાં, પણ માન્યાં જ નહિ, મને ખાતરી થઈ ગઈ કે હવે આ પહુ જેવા મૂંગા જીવને જીવવું દોહ્યલું છે એટલે મેં એનો મારગ કાઢ્યો. મોંસૂઝણું થ્યા મોર્ય જ, કોઈ ને કાંઈ વે’મ જાય ઈ પે’લાં જ હું આ છોકરીને લઈને રસ્તે પડી ગ્યો—’
થાનક ઉપર તો આનદમંગળ વરતાઈ રહ્યો. હવે ગામનાં દોઢડાહ્યાંઓએ આ બાળકીનાં માબાપની તલાશ માંડી વાળી અને એ નવજાત શિશુને આમ અનાયાસે જ સાંપડી ગયેલી માતામાં જ વધારે રસ લેવા માંડ્યો.
‘સંતુ ! તારી આ ચમેલીનું નામ શું પાડીશ !’
‘ચમેલી જ વળી. નવું નામ ક્યાં ગોતવા જાવું ? ભચડા વાદીની છોકરીને નામે નામ.’ કોઈએ સૂચવ્યું.
‘ના, ચમેલી તો ભચડા ભેગી વાંદરી છે એનું ય નામ બળ્યું છે.’ ઊજમે કહ્યું. ‘અમારે તો હવે કાંઈ નવું નામ ગોતવું પડશે.’
ત્યાં તો હરખઘેલી સંતુ જ બોલી ગઈ. ‘આ થાનકેથી જડી એટલે હવે આનું નામ જ જડી.’
‘હા. જડી... નામ તો મજાનું, ઝટ જીભે ચડી જાય એવું છે.’ ટપુડા વાણંદની વહુ રૂડી બોલી. ‘પણ અજવાળીકાકીની છોડીનું નામે ય જડી છે, એનું શું !’
‘તી ભલે ને રિયું ? અજવાળીકાકીની જડીનું નામ ઈ કાંઈ તાંબાને પતરે લખાવીને લઈ આવ્યાં છે કે એના સિવાય બીજી કોઈની છોકરીનું નામ જડી પડાય જ નહિ ?’