થોડા લોકોએ જીવા પ્રત્યે દિલસોજી દાખવી તો કોઈએ એનું ટીખળ પણ કર્યું.
‘અરેરે ! બચાડાનો એકને એક બાપ હાલી નીકળ્યો ! જીવો સાવ ન-બાપો થઈ ગ્યો !’
‘એલા, બવ ચાવળો થા મા; જીવોભાઈ સાંભળી જાશે તો ઝાટકે દેશે.’
ઘડીભર તો આ લોકની ચાની તલપ પણ શમી ગઈ અને આ અણધાર્યા મૃત્યુની નુક્તેચિની જ ચાલી રહી.
‘પણ આ પંચાણભાભો સાવ એચિંતો જ કેમ કરતાં આંખ્ય વિંચી ગ્યો ? કાંઈ રોગબોગ કે મંદવાડ તો સાંભળ્યો નો'તો !’
‘ગઢપણ ઈ જ મોટો મંદવાડ; બીજું શું ? અમલની કાંકરી લેતાં લેતાં આંખ્ય વિંચાઈ ગઈ હશે.’
‘ભાર્યે કરી પંચાણભાભે તો ! આ દુકાળ વરહમાં જીવાભાઈ માથે દાડાપાણીના લાડવાનું ખરચ આવી પડ્યું.’
‘એલાવ, લાડવા જમવાનો લોભ હોય તો હાલો અટાણે આભડવા—’
હવે વલ્લભે કહ્યું: ‘આભડવા જવા જેવું રિયું જ નથી. ભાભો તો મધરાતના ઊકલી ગ્યા’તા, એટલે મળહકામાં જ મહાણે લઈ ગ્યા છ. અટાણે તો ટાઢી થાતી હશે.’
‘મળહકામાં મહાણે લઈ ગ્યા’તા ?’ એક સંશયાત્માએ સવાલ કર્યો. ‘પ્રાણપોકનો સાદ તો જરા ય સંભળાણો નો’તો. રામ બોલોનો કે કોઈના રોવાનો સાદ મુદ્દલ સંભળાણો જ નઈં ને !’
‘હવે આવાં ગલઢાં માવતર મરે એમાં વળી રોવા બેહાતું હશે ? પંચાણભાભો તો જીવાના હાથમાં સંઘરાઈને નસીબદાર થઈ ગ્યો, નસીબદાર !’
જોતજોતામાં તો રામભરોંસેના આંગણામાં ખાસ્સું ટોળું જામી ગયું. સૂરજ ઊંચો ચડતો ગયો તેમ તેમ ચાના બંધાણીઓની
