અમને તેઓના સ્થળવિશેની માહિતી મળી હતી. તેઓ અમારા વિષે કંઇ પણ જાણતા નહોતા.
જોને તુરતજ સરદારોને કહ્યું :–
“ઘોડાઓને મારવાની તમારી એડીઓ તો બરાબર મજબૂત છે ને ?”
“કારણ ! શું આપણે નાસી જવું પડશે ?”
“ના, એમ નહિ; આપણે તેઓની પાછળ પડીશું ત્યારે તેઓને પકડી પાડવા માટે ઘોડાએાને ખૂબ દોડાવવા પડશે. ચાલો, આગળ ચાલો !”
એક પળમાં અમે દુશ્મનોને જોયા. તેઓના લશ્કરની ત્રણ ટુકડીઓ હતી. આગળ વળાવો ચાલતો હતો; પછી તોપખાનું હતું; અને ત્યારપછી બીજા સિપાઇઓ વ્યવસ્થાસર કૂચ કરતા હતા. તેઓ હવે ઝાડીમાંથી બહાર આવ્યા હતા, અને મેદાનમાં ચાલતા હતા. અંગ્રેજ નાયકે પાંચસો ચુનંદા તીરંદાજો ચૂંટી કાઢી એક ઝાડી આગળ ગોઠવ્યા – એવું ધારીને કે તેનું બાકીનું લશ્કર આવી પહોંચે ત્યાંસુધી તેઓ અમને રોકી શકે. જોને અંગ્રેજ નાયકનો ઉદ્દેશ કળી જઈ એકદમ હાયરને તેના ઉપર ધસી જવા ફરમાવ્યું.
ડ્યુક અને સુબો, હાયરની પછવાડે જવાનું કરતા હતા પણ જોને કહ્યું :– “હજી નહિ, હજી વખત છે.”
ત્યારે તેઓ આતુરતાથી તૈયાર થઈ જોનના હુકમની વાટ જોતા થંભી રહ્યા. જોન મક્કમ હતી. તે અવલોકન કરતી હતી, માપતી હતી, ગણતી હતી. તે મિનિટે મિનિટ અને સેકંડે સેકંડનું ધ્યાન રાખતી હતી. ઉંચી અને નીચી જતી તથા આમથી તેમ વળતી કલગીઓ તરફ તે તાકી તાકીને જોતી હતી.
હાયરના અતિ બળવાન યોદ્ધાઓ માથું મૂકીને લડતા હતા. જ્યાં ત્યાં તેઓ ઘૂમતા. અંગ્રેજોનો હુમલો આવ્યો તેને તુરતજપાછો હઠાવી તેઓએ બમણા જોરથી પાછો તેમના ઉપર હુમલો કર્યો. અંગ્રેજોમાં ગેરવ્યવસ્થા ફેલાઈ.
ડ્યુકે અને સુબાએ તે જોયું. તેઓ એટલા બધા ઉશ્કેરાઈ ગયા હતા કે તેઓના અંગમાં ધ્રુજારી છૂટતી હતી. તેઓએ જોન તરફ વળીને કહ્યું :– “હવે ?”
પણ જોન હજી જોતી હતી, વિચારતી હતી, ગણત્રી કરતી હતી. તે બોલી :– “હજી નહિ.”
