આકાશગંગા વળી તેજપાટશી,
હસી રહે માનવ મંથનોને,
ન હાસ્યની હોડી પ્રકાશરંગી
બની તરાવે ડૂબતા મનુજને ?
ગૂઢાશયી પ્રકૃતિતત્ત્વને શું
મનુજ પ્રત્યે સમભાવ ના હશે?
પૃથ્વીના પડછાયામાં ફરતાં ઘન ગોલકો
દઈને દેહઆહુતિ પામે તારક નામને.
રાત્રિની શાન્તિમાં બાળી કાયા પામી પ્રકાશને
ભેદીને ઘન અંધારાં એકાકી તારલો ખર્યો.
અંધારું યે ઝબક્યું ને ઝબકીય પૃથ્વી;
ઝબક્યો ય આત્મન્ સુષુપ્ત કુમારનો ત્યાં !
ક્યાંથી પડે? કહીં પડે? ક્યમ તું પડે છે ?
હેતુ હશે પતનનો કંઈ મિત્ર તારે ?
કાર્યને બાહ્ય દૃષ્ટિનો સહસા સ્પર્શ તો થતો,
કિંતુ કાર્ય તણા હેતુ સંતાડે વિધિ સર્વથી.
વીંધી કાર્ય તણાં પડો વિરલ કો ચક્ષુ જુએ કારણો;
એવાં વેધક નેત્ર પાછળ ઝગે જન્માન્તરોનાં બલો !
ટૂંકી દૃષ્ટિ મથંતી કાંઈ નીરખે ઝીણેરું ઊંડાણમાં;
ખેંચાયો પડદો – વિશાલ નયને હેતુ પ્રકાશ્યા બધા
વ્યક્તિની પાળમાં બાંધ્યાં પ્રેમનાં સર ઊછળ્યાં;
તૂટી માઝા, વહ્યો ત્યાંથી પ્રેમનો જલધિ જગે.
સંબંધ ટૂંકા વળી સ્વાર્થ તૂટ્યા;
વિરાટવીંટ્યા ઊછળે તરંગો;
