મન્દાક્રાન્તા ]
ઘેરા ઘેરા ગગન પડને તોડતા શંખનાદ,
રોધે સારા અરિ સમૂહને ઉજ્વલા શસ્ત્રવાદ.
મૃત્યુ પ્રેમી અભય વીરનાં કેસરી યુદ્ધ ચાલે,
મારી મૂર્તિ વીર હૃદયમાં દિવ્ય અગ્નિ ઉછાળે.
એકીલો કો અસિધર ધરી ટેક શત્રુસમૂહે
ભેટે ભાવે મરણ, પણ ના પીઠની પાર જુએ.
રક્તસ્નાને ડૂબકી દઈ એ વીર લેતા સમાધિ;
બુંદે બુંદે વિલસી રહી હું કાવ્ય રાજ્ઞિની ગાદી.
હરિગીત]
સૌન્દર્યના ઊડતા ફુવારા સુન્દરીના નયનમાં;
જગથી સહુ શોભા પ્રતિબિંબિત રમણીવદનમાં;
ઝબકી જતું સ્મિતમાં પળેપળ સ્વર્ગ નિર્મલ તેજ, ત્યાં
મુજ રમ્ય વાસ પ્રભુ દીધા ! શોધે બીજે મમ મૂર્તિ કાં?
શાર્દૂલવિક્રીડિત ]
નીચાં નેત્ર ઢળ્યાં, ઉન્હા હૃદયથી નિઃશ્વાસ જ્યાં ઊછળે,
અશ્રુ મોતી ભીનાં રહે ટપકતાં, ત્યાં હૈયું મારું ઢળે.
સ્વપ્ને કો યુગનાં મીઠાં સ્મરણને સંભારી આછું હસે,
એવા બાલ ગુલાબી ગાલ ચૂમતાં વાત્સલ્ય મારું ધસે.
શિખરિણી ]
વળી વાળી લેતાં જગત પરથી વૃત્તિ સઘળી,
મહાજ્યોતિરૂપે વિધવિધપણું એક કરતી,
પ્રભુ કે આદર્શો તણી ભજનધૂનો મચી રહી,
ત્યહાં ઘેલા ભક્તો તણી હું બનતી ઘેલી ધીમહી
