કડવું ૪૩મું
ભરથારનું કહ્યું ન માનવાથી
રાગ : આશાવરી
ઊંઘ્યા પિયુને જગાડીએ, ભર નિદ્રામાંથી ઊઠાડીએ,
મન સંગાથે એવાં બીજીએ, બ્રહ્મહત્યા તો શીદ લીજીએ. (૧)
ભરથાર પહેલી ભામની, જે અન્ન રાંધીને ખાય;
વાગોળ થઈને અવતરે, ઊંધે મસ્તક ટંગાય. (૨)
ભરથાર પહેલી ભામિની, સુવે સજ્યામાંય;
આંધળી ચાકરણ અવતરે; પડે મારગમાંય. (૩)
ભરથારનું કહ્યું જે ન માને, આપમતી જે નારી,
તે તો નારી અવતરે, કાંઈ બિલાડી મંઝારી. (૪)
ભરથારનું જે કહ્યું ન માને, તરછોડે નિજ કંથ;
હડકાઇ કૂતરી અવતરે, એને માથે પડશે જંત. (૫)
ઓખા કહે છે ચિત્રલેખાને, તું તો બોલ આપ;
પિયુ પોઢ્યો હોય પારણે, કરડવા આવ્યો હોય સાપ (૬)
કડવું ૪૪મું
મંદિર માળિયામાં અનિરુદ્ધ જાગૃત થાય છે
રાગ :સાખી
(સાખી)
સ્ત્રી ચરિત્ર અનેરડાં, કોઈ તેનો ન લહે મર્મ,
સ્ત્રી શામને ભોળવે, પણ ખોયો પોતાનો ધરમ. (૧)
(રાગ:ઢાળ)
ઓખા કહે છે ચિત્રલેખાને, હાવે ના બોલીશ આડું;
તું કહે તો મારા પિયુને, પગ ચાંપી જગાડું. (૧)
ચિત્રલેખા કહે ઓખાબાઈ, આવડી ઉતાવળી શું થાય;
એ મોટાનો કુંવર કહાવે, કાંઈક હશે હથિયાર. (૨)
ઓશીકે જઈ જોવા લાગી તો, મોટી એક ગદાય;
ઉપાડીને અળગી કીધી, ઓખા ચાંપે પાય રે. (૩)
કડવું ૪૫મું
રાગ : મારુ
મહા બળિયો તે જાગિયો, તેના બલનો ના આવે પાર રે;
હરડું હાક મારી, કીધા છે હોંકાર રે.
ધમક ધમક ડાકલાં વાગે, ઠારો ઠાર રે;
આ તો ન હોય રે, મારા બાપનું ગામ રે.
દ્વારકામાં વસે સફ્હળા વૈષ્ણવજન રે;
અહો રાત્રિ બેઠા કરે છે, ત્યાં સહુ કીરતન રે.
ભજન નાદ કેરા ચકરડા, તે હોય અપાર રે;
ભૂત ભૈરવ જોગની અસુર કોઈની નાર રે.
ડાકણી છો, શાકિની છો, કોણ છો બલાય રે;
ચિત્ર લેખા કહે છે વીરા, ખમા ખમા ખમાય રે.
કડવું ૪૬મું
શુકદેવજી ઓખાહરણની કથા કહે છે
રાગ કોદરો
અનિરુદ્ધ તે જાગીને પેખે, ભુવનથી ઓરડા દેખે;
કોણ કારણ અમને લાવીઆ હો. (૧)
ચિત્રલેખા બોલે શિર નામી, તમને લાવી છું હું જાણી;
ઓખાને કરો પટરાણી, વર વરવાને અરથે હો, તમને લાવીઆ હો (૨)
તમે નારી ધન્ય, દીસો છો કુંવારી;
કન્યા પરણું તો થાય છે અન્યાય, કેમ પરણું ઓ અસુર નંદની હો. (૩)
કડવું ૪૭મું
શુકદેવજી ઓખાહરણની કથા કહે છે
રાગ કોદરો
બાણાસુરની નગરમાં, ગડગડિયા નિશાન રે;
એણે રે શબ્દે અનિરુદ્ધ જાગીઆ રે. (૧)
જાગ્યા જાદવરાય જુગતીથી દેખે રે;
પેખે રે અસુરના માળિયાં રે. (૨)
આ તો ન હોય અમારી નગરી, ન હોય અમારું ગામ રે;
ન હોય કનકની દ્વારિકા રે. (૩)
હોય અમારી વાડી રે, અમે રમતાં દહાડી દહાડી રે;
ન હોય પુષ્પ કનકનો ઢોલિઓ રે (૪)
અહીંયાં નાદ ઘણા વાગે, રણતુર ઘણેરાં ગાજે રે;
ન હોય, ન હોય, શંખ શબ્દ સોહામણા રે. (૫)
મને કોઈ રાંડ લાવી રે, મારી દ્વારિકાને છંડાવી રે;
કઈ ભામિનીએ, મુજને ભોળવ્યો રે. (૬)
આ તો ઊંચા ઊંચા માળ, લોઢે જડ્યાં કમાડ રે;
રત્નાગર સાગર શે, નથી ગાજતો રે ? (૭)
