લાગે છે?'
'મને ન સમજાયું.'
'દેહની પાર જઈને પણ એ પ્રેમ જીવતો રહી શકે કે નહિ ? કુદરત એક દેહ ભલે લઈ લે. પણ એ દેહમાં વિક્સેલો પ્રેમ તો ન જ લઈ લે. એને વ્યક્ત કરવાનું – પ્રેમીઓને મળવાનું મૃત્યુની પાર કંઈક સાધન તો કુદરતે રાખ્યું જ હોવું જોઈએ.'
હું કાંઈ બોલ્યો નહિ. જિંદગી વિષે – કુદરત વિષે હું કદી ચર્ચા કરતો નથી. મારી ચર્ચાનો વિષય માત્ર સટ્ટો છે. મધુકર ઘેલછામાં આત્મઘાત ન કરે એટલું જ જોવાની મારી ફરજ હતી. તેને એકલો મૂકી હું તળાવને કિનારે ફરી રહ્યો.
રાત્રે અમે બન્ને સાથે પાછા ફર્યા. ગાડીમાં મધુકર આરામથી સૂતો હતો. તેને સ્ટેશનેથી ઘેર પહોંચાડવા હું સાથે જ ગયો. તેની બહેને બારણાં ઉઘાડ્યાં. જતાં જતાં મધુકરે હસીને મને કહ્યું :
'જો, સુધાકર, આ મારી બહેન છે. ખાતરી કરી છે કે અમારા બેઉનાં મુખ મળતાં આવે છે કે નહિ ?'
હું જરા લજવાયો, અને કાંઈ પણ જવાબ આપ્યા વગર પાછો ફરી ઘેર આવી સૂતો.
સવારમાં મધુકરની બૂમથી હું જ જાગ્યો. મધુકર મને ઢંઢોળી ઉઠાડતો હતો.
'અલ્યા, અત્યારમાં? જરા સૂતો પણ નહિ ?' મેં કહ્યું.
'આજ તો જવું છે ને ?' મધુકરે હસીને કહ્યું.
'ક્યાં ?'
'એબિસીનિયા.'
'તું તો પાગલ થઈ ગયો છે. તને જવા કોણ દેશે ?'
'એ જ હું તને બતાવવા માગું છું. ચાલ. ઝડપથી ચા પી લે.'
અમે બન્નેએ સાથે ચા પીધી. હું આશ્ચર્યમૂઢ બની ગયો હતો.
મધુકર સરખો વિચિત્ર માણસ કોણ જાણે કેવી યે યોજના
