ખાધું.
'કેમ, ખાંસાહેબ ! પાનબાન જમશો ?' ચિતરંજને રફીકને પૂછ્યું. જવાબમાં ફૂટેલા ગ્લાસનો એક મોટો કાચ નજીક પડ્યો હતો તે લઈ રફીકે ચિતરંજન તરફ અત્યંત બળથી ફેંક્યો.
ચિતરંજને માથું સહજ હઠાવી લીધું. તે આ પ્રસંગ માટે જાણે તૈયાર જ થઈને બેઠો હતો એમ લાગ્યું.
'હરકત નહિ.' ચિતરંજને જણાવ્યું. 'છેલ્લો ઘા કરી લીધો. હવે બીજો ઘા કરવા રફીક જીવવાનો નથી.'
આટલું બોલતાં ચિતરંજને એક છલંગ મારી રફીકને ગરદનથી ઝાલ્યો. કદાવર છતાં રફીક ચિતરંજન આગળ ઝાંખો લાગ્યો, મોજીલા ચિતરંજનના મુખ ઉપરનો ક્રોધ જોતાં સર્વ કોઈ શૂન્ય થઈ ગયાં.
રફીકને એક જબરજસ્ત ધક્કો મારી તેણે આગળ લીધો. સઘળાંને લાગ્યું કે કોઈ ભયંકર પ્રસંગ બને છે. સનાતન ચિતરંજનને મદદ આપવા તૈયાર થયો અને હીંચકેથી ઊઠ્યો.
‘તારી જરૂર નથી.' ચિતરંજને રફીકને દોરી પાસે ઘસડી જતાં સનાતનને જણાવ્યું. 'આવા તો કંઈક માણસોને મેં એકલાએ સળગાવી દીધા છે !'
રફીકનું લોહી ઊડી ગયું. ‘વખતે આ ક્રૂર ડોસો મને બાળી મૂકશે તો? મારું અહીં કોણ ? કોને ખબર પડશે ?'
ચિતરંજને રફીકને બાંધવા માંડ્યો. રફીક આમ એકદમ નાકૌવત થઈ જશે એમ કોઈને પણ લાગેલું નહિ. સહુ કોઈ ભયંકર મારામારી માટે તૈયાર થતાં હતાં. આ પરંતુ ચિતરંજનની આવી કૃતિથી રફીક જેવા બદમાશનાં પણ ગાત્ર ગળી ગયાં ? તે ચીંથરા જેવો થઈ ગયો. અભિમાનને લીધે તે એકે હર્ફ ઉચ્ચારી શક્યો નહિ. પરંતુ તેના શરીરની સ્થિતિ તેના હૃદયની વ્યથા સૂચવતી હતી.
'હવે ખુદાને સંભારવા હોય તો સંભારી લે !' ચિતરંજને કહ્યું. 'જોકે તને જોઈને ખુદા પણ સંતાઈ જાય છે.'
રફીક કાંઈ જ બોલ્યો નહિ.
'અલ્યા. થોડું તેલ લાવ તો ? કપડાં બાંધી સળગાવીએ.' ચિતરંજને પેલા નોકરને જણાવ્યું.
