૩૬ : પુષ્પોની સૃષ્ટિમાં વીર : અસહકાર આગળ ધનનું કે ધનપાનું પણ કાંઈ ન હું ચાલે. ! ખૈર કરીશ તો નાદારીના પાણીના ટી નીકળો ! આ દાવાનળમાં, ચાલ, બે ઘડા પાણી રેડીમ | દાવાનળ વધે છે. વનપાળ : એક વડાની કમત થી વીર : ઘડાની કિંમત પછી પૂછજે, આજ તો પાણીના એક બિંદુની કે મન એટલે મારું, તારું અને સહુનું જીવન ! રાજન
- પણ પાણી જ કયાં છે?...ચાલ, ચાલ. મારી સત્તાને
વખેરી નાખ્યું અને આપણે સહુ ભેગાં મળી પાણી ગાધીએ-- રાષ્ટ્ર રાષાઈ જાય તે પહેલાં... વીર : રાજન! સુંદરીના શબ્દોના ભણકાર...બદલા વગરની વ ચણી, ગરતા નહિ ! | ગ્ન વધે છે અને પાણી શોધતાં સહુ અદશ્ય થાય છે. અગ્નિ સમેટાય છે. પુષ્પષ્ટ બની ાય છે; પૃથ્વી અને ચંદ્ર પ્રવેશ કરે છે. સૂ પૃ: બે ચંદ્ર ! માનવીએ આ પુષ્પષ્ટને બાળી નાખી તે, ભાગવવાને બદલે ! ચંદ્ર ઃ મેં શું કહ્યું હતું ?-મારી માફક શાંતિને ધારણ કરી જીવનને ગાડીરા જ નહિ ! પણ તને ય કાં જપુ છે ? પા રાજ્યા એટલે વ સભ્યો ! જળચર અને ખેચરથી સતાવ ન થયો. એટલે 1 ભૂચર સજ્યાં! ભૂચર વિકસ્યાં અને અંતે તેમાંથી મહા કર માનવી યા! માનીએ તારી જ અોલી પપ્પષ્ટ ઉભરી ને ગદા આપ્યા! તે! ચંદ્ર અને સમેટી લે! તારી કામ ચાલુ રાખ! પાની છું ધી યાસી ને બે જવા ! વન ભક
