વીરાજીના મુખ ઉપર ક્રોધ છવાયો. ચંચળ ખડખડ હસી પડી. અને બોલી : ‘હસે છે ત્યારે નર્યો વનચર લાગે છે. પણ ગુસ્સે થાય છે ત્યારે કંઈક માણસ લાગે છે, ખરો ! અલ્યા, કોનું મોં વારસામાં ઊતર્યું: માનું કે બાપનું ?’
‘ચંચળ ! વધારે ઓછું ન બોલીશ, હો ! એ વાતમાં સાર નથી.’ વીરાજીએ મશ્કરીમાં ઊતરી પડેલી ચંચળને કહ્યું,
‘તારાથી થાય તે કરી નાખજે… પીટ્યો ક્યાંથી કોણ જાણે ભેગો થઈ ગયો છે ! ભૂતનો ભાઈ !’ કહી ચંચળ બાજુએ ફરી ભેગા કરેલા પૈસા ગણવા લાગી.
વીરાજી હારમોનિયમ વગાડતો અને ગાતો. ચંચળ પણ ગાતી અને વધારે પૈસા મળે તો નૃત્ય પણ કરતી. બંનેમાંથી કોઈને પોતાની નાતજાતની કે ગામની પૂરી ખબર ન હતી. ધર્મ, ન્યાત તથા જાતથી પર બનેલી રખડતી કોમનાં એ બંને જણ પોતાને વાઘરી તરીકે ઓળખાવતાં ; વધારે માણસો મળે તો તેમના સાથમાં, નહિ તો માત્ર એ બે એકલાં સાથે સાથે ગામેગામ ફરતાં; ગીત ગાઈ કે નૃત્ય કરી રસ્તામાં તથા શેરીઓમાં જતાઆવતા લોકોનું ધ્યાન ખેંચી દાણાં, કપડાં કે પૈસા જે મળે તે ઉઘરાવતાં; કોઈ ઉજ્જડ ઝૂંપડી, હવડ ધર્મશાળા કે અપૂજ દેવના દહેરામાં રાતવાસો કરતાં, અને તેની સગવડ ન મળે તો ઝાડ નીચે કે પછી ખુલ્લા આકાશ નીચે પડી રહી રાત ગાળી પ્રભાતથી પાછો પોતાનો કાર્યક્રમ શરૂ કરતાં.
કેટલાં ય વર્ષથી તેઓ આમ સાથે ફરતાં હતાં. ચંચળ છ સાત વર્ષની થઈ ત્યારથી એક કડક સ્ત્રીપુરુષ યુગલની સોબત, ગીત અને ઘુઘરિયાળા નૃત્યની અર્ધગામઠી તાલીમ, મારઝૂડ અને કદરૂપા વિરાજીનો નિત્યસાથ એના સ્મરણમાં આવ્યા કરતાં હતાં. વીરાજી લગભગ એના જેવડો જ હતો અને એ પણ ચંચળ સાથે ગીતવાદ્ય શીખતો હતો. એક દિવસ બંને જણ એકલાં પડ્યાં; એટલે હારમોનિયમ તથા ઘૂઘર લઈ નાસી બીજે ગામ ચાલ્યાં ગયાં; એમનાં
