અવનવું ઘર
મારે એક ઘર ભાડે રાખવું હતું. લોકોની ગિરદી મને ગમતી નહિ. મકાનો પણ ગીચ હોય એ મને પસંદ ન હતું. આપણાં ઘરમાં આપણે નિરાંતે બેઠાં હોઈએ અને પાડોશીની આંખો ન જોયાનો દેખાવ કરીને આપણને જોયા કરતી હોય એ અગવડભરી પરિસ્થિતિ મને ખૂંચતી હતી. હિંદ જેવા દેશમાં હવાની જરૂર છે. ઠંડા વિલાયતના અનુકરણમાં બારીએ બારીએ, જાળીએ જાળીએ, ખંડે ખડે અને ખંડની વચમાં પડદા નાખી માણસની સાથે જડ ઓરડાઓને પણ બુરખાધારી બનાવી દેવાની નવીનતા પ્રત્યે મને હજી સદ્ભાવ ઉત્પન્ન થયો ન હતો. અને ગીચ વસ્તીમાં આમ પડ ન રાખીએ તો પાડોશી, પાડોશીનાં બાળકો, તેમના નોકરો અને આખું જગત જાણે આપણા તરફ ત્રાટક કરી રહ્યું હોય એમ લાગ્યા કરે છે.
એટલે હું સારા, મનપસંદ ઘરની શોધમાં જ હતો, અને મને એક મકાન મનગમતું દેખાયું. એક શેરીને છેટે કમ્પાઉન્ડવાળું, સુશોભિત, માળ વગરનું એકલ ઘર મારી નજરે પડ્યું. મેં શેરીમાં કોઈને પૂછ્યું :
‘પેલું ઘર ભાડે આપવાનું છે ?’
‘ખાલી તો છે... પણ... પૂછો ને આગળ !’
મેં આગળ પૂછ્યું :
‘પેલું ઘર ખાલી છે; નહિ ?’
