શક્ય હતું. હું આગળ વધ્યો–જો કે ઘરના વાતાવરણમાં મને ન સમજાય એવી અશાન્તિ પહેલી વાર લાગી
છતાં અંદરના ચૉક સુધી હું પહોંચ્યો. ખાલીખમ લાગતા ચોકનું અજવાળું પણ મને ઈંદ્રજાળ સરખું લાગ્યું. એકાન્ત માણસને કેમ ઘેલો બનાવી દે તેનો મને સહેજ ખ્યાલ આવ્યો. મેં ઉતાવળે મુખ ફેરવ્યું અને પાછાં પગલાં માંડ્યાં.
‘આવો ભાઈ, કોનું કામ છે?’ પાછા ફરતાં બરોબર એક સ્ત્રીનો મીઠો, આવકારભર્યો અવાજ મેં સાંભળ્યો, અને હું ચૉક તરફ વળ્યો. ચોકની બાજુએ આવેલા રસોડામાંથી એક સ્ત્રી મને બોલાવી રહી હોય એવો ભાસ થયો.
આ ઘરમાં શું એ બાઈ એકલી રહેતી હશે? એવી રીતે એકલી રહેતી સ્ત્રીના રસોડા સુધી પેસી જવામાં મેં ભૂલ કરી હોય તો? હું શૉખીન માણસ છું, પરંતુ સારો માણસ છું. સારા માણસ તરીકે ગૂંચવણભરી પરિસ્થિતિમાં પકડાઈ જવાની મારી ઇચ્છા ન જ હોય, છતાં આમ સદ્દભાવભર્યું આમંત્રણ મળ્યું એને નકારવા જેવી કઠોરતા મારામાં ન હતી.
‘આપ કોણ છો? કોને જોવા આવ્યા છે ?’ સ્ત્રીએ ફરીથી પ્રશ્ન કર્યો. સ્ત્રીનો દેખાવ સુંદર હતો, અને જોકે તે બહુ નાની ન કહેવાય છતાં તેના મધ્ય વયમાં પણ તેનું યૌવન ખૂબ સચવાઈ રહેલું મને લાગ્યું. સુંદર સ્ત્રીઓનાં દૃશ્ય મને ગમતાં હોવા છતાં તેમની સાથેના એકાન્ત મને ભયભર્યો જ લાગે છે. હું જરા આગળ વધ્યો અને બોલ્યો :
‘હું ઘર જોવા આવ્યો છું.’
‘આપે ઘર જોયું ! હું એને ઠીક રાખી રહી છું, નહિ ?’
હું રસોડા પાસે પહોંચી ગયે, અને મેં જવાબ આપ્યો : ‘ખરેખર, ઘર તો ગમે એવું છે.’
બાઈ રસોઈ બનાવતી હતી. તેણે મને ઈશારતથી સહજ દૂર પડેલો પાટલો બતાવ્યો અને તે ઉપર બેસવા સૂચન કર્યું.
