મટી ગયો છું.’
‘મને લાગ્યું ખરું. માટે જ મેં તમારું ખિસ્સું તપાસ્યું.’
‘એટલે ?’
‘અંધારામાં તમારું મુખ તો ન દેખાયું, પરંતુ તમે દુઃખમાં છો એ હું જોઈ શક્યો.’
‘એમ ? પણ મારા દુઃખના વિચારે તમારા હાથ મારા ખિસ્સા તરફ કેમ આકર્ષાયા ?’
‘પૈસા સર્વ દુઃખને ટાળે છે એ હું જાતઅનુભવથી જાણું છું.’
‘તમે પણ બેકાર છો, શું ?’
‘ના. હું બેકારોને સારી સહાય આપું છું.’
‘સાહેબ ! પારકા ખિસ્સામાં હાથ નાખ્યા વગર સહાય આપો તો ન ચાલે ?’
‘હું ખાતરી કર્યા વગર સહાય આપતો નથી. અને ખિસ્સાં, ખાનાં કે તિજોરી તપાસ્યા વગર મને ખાતરી શી રીતે થાય ?’
‘ત્યારે મને હવે આપની સહાય મળશે જ, નહિ ?’ આ ખિસ્સાકાતરુની હિંમત ઉપર આફરીન થઈ હસતાં હસતાં મેં કહ્યું.
‘મળશે એટલું જ નહિ, મળી જ ગઈ છે.’
‘શું કહો છો ? કેવી રીતે ?’ મને જરા આશ્ચર્ય થયું.
‘તમારા ખિસ્સામાં તમે જ હાથ નાખી જુઓ ને ? મેં સહાય કરી છે તેની તમને આપોઆપ ખબર પડશે.’
‘મેં તત્કાળ ખિસ્સામાં હાથ નાખ્યો. બરતરફીનો હુકમ તો મેં ફાડી નાખ્યો હતો. એમાં ક્યાંથી નવો કાગળ આવ્યો ? મેં કાગળ બહાર કાઢ્યો. સહજ ચીકણો, જલદી ફાટે નહિ એવો… શું એ ‘નોટ’ તો નહિ હોય ? મને અંધારામાં પણ થોડા આંકડા દેખાયા.
‘એ નોટ છે. દસ જ રૂપિયાની. મારી પાસે વધારે હોત તો હું વધારે મૂકત.’ એ વિચિત્ર ગૃહસ્થે કહ્યું.
ખરેખર, એ નોટ જ હતી !
‘હું જેને ખિસ્સાકાતરુ માની રહ્યો હતો એ તો કોઈ અજબ