પૃષ્ઠ:Ravan Mandodari Samvad.pdf/૪

<poem>

દોહરા. મરદ મુછ હોય મુખ પરે, તો મરદામી માંણ; સીત સ્વરૂપ સોહામણી, માનિની મંદિર આણ. ૧૯ નારી જાણે નેહથી, આપઘાત કરું એન; જાણું મુજ જનુની જણ્યો, તું બંધવ હું બેન. ૨૦

ચોખરો. કવિ-છેકથી નાગ જેમ હોય છંછેડિયો, વાઘ વકારિયો ચિત્ત ચહાવું; હઠે જેમ હાથિયો સાંઢિયો સાથિયો, ભાથિયો ભીડિયો ધીર ધાવું; રીસ બોહો રાખતો ભૂંડું મુખ ભાખતો, તેહને તાકતો જોરે જાવું; પ્રતિજ્ઞા પાંકતો બલ ઘણું બાંકતો, નાર તે લંકમાં કાલ લાવું. ૨૧

છપ્પા. માવલો એક મરિચ, લક્ષથી સાથે લીધો; કૂડ કપટ ને કર્મ, કુરંગ કનકનો કીધો; મહિમા જો બે મૂખ, સુખ અતિ રૂપ અનેરે; ત્રણ ચરણ એક વદન, સદન એક સન્મુખ સારે; જ્યાં સીતા સારે પાસે રમે સારંગ, સમીપ આવી અડ્યો; મોહન રૂપ મકરંદ મૃગ, પ્રેમદાની દૃષ્ટે પડ્યો. ૨૨ સીતા-રહો રઢિયાળા રામ, કામ કહું તે કીજે; ધનુષ બાણ ગ્રહો પાણ, પ્રાણ કુરંગના લીજે; ત્વચા તણી તરબીબ, પાંગરણ પેરું પ્રીત્યે; કવિ-હઠ લઇ બેઠાં હોડ, કોડ રામાની રીત્યે; તવ રાજીવ લોચન રામજી, ક્રોડ વાર કહે કથી; રામ-કુરંગ કનકનો કામિની, બ્રહ્માએ સરજ્યો નથી. ૨૩

દોહરો. કવિ-રામા રોયણ રીશથી, નયણે ભરિયાં નીર; રામ હૃદે રીઝ્યા ઘણું, ધનુષ ચઢાવ્યું ધીર. ૨૪

છપ્પો. મારી આણું એ મૃગ, કામિનિ પર કરુણા કીધી; સોંપ્યા લક્ષ્મણને સીત, આણ અવની પર દીધી;