પાડતો હતો.
ડેલીએ જઈને એણે હાક દીધી : “કાં બાપ, ગરીબનું ખોરડું ભલેને પાવન થઈ જતું જરાક !”
“જેસાભાઈ !” લોમા ખુમાણે ઘોડીને એક બાજુ એકાંતે લઈને કહ્યું : “અહીં પધારશો જરા ?”
બહાર પાંચસો કાઠીઓનાં ઘોડાં ધરતી પર ડાબલા ઠોકતાં હતાં.
“બોલો આપા !”
“હાથીનું શું થયું ?”
“ક્યો, મુગલોનો હાથી ?”
“હા.”
“ઈ તો આપને રિયો છે ને !”
“ના, દરબારી હાથીખાને પેસી ગયો છે.”
“ભૂલ થઈ હશે. હું સવારે જ કઢાવીને ખેરડીએ મોકલી આપીશ.”
“ભૂલ તો તમારી થાય છે, વજીર.”
“કાં ?”
“એ તો હવે છૂટી રિયો.”
“કોણે કહ્યું ?”
“જામે પંડ્યે જ.”
“કોને, તમને કહ્યું ?”
“મોઢામોઢ કહ્યું કે હાથી તે ક્યાંય દેવાતો હશે ?”
“મારું નામ તમે ન આપ્યું ?”
“એક વાર નહિ, દસ વાર નામ આપ્યું. કુંવર અજા જામની સાક્ષી આપી. જવાબમાં જામે હસીને કહ્યું કે એવડી બધી સત્તા મેં નથી વજીરને સોંપી કે નથી કુંવરને સોંપી. મને પૂછગાછ કર્યા વગર બારોબાર એવી રીતની વહેંચણી કરનારાઓ રાજરીત જાણતા નથી.”
“હા ! એ...મ !” જેસા વજીરે ગળે થૂંક ઉતારીને તાળવાને ભીનું કર્યું.
