તમે જ સાચવી લ્યો.” બાળકે કહ્યું.
“પણ... બાપા... મારું મોત...”
“નહિ, નહિ, સોરઠના ઇમાન પર મને ઇતબાર છે.”
“આંહીં ઓરડામાં આવશો ?”
જુવાન સુલતાન બેધડક લોમા ખુમાણના ગઢના એક એકાંત ખૂણામાં ચાલ્યો. એણે સોરઠની ઇમાનદારીની વાતો ચારણો પાસેથી સાંભળી હતી.
ઓરડામાં એક ઓરત ઊભી હતી, એણે “આવ્યા, ભાઈ ! આવો, મારા વીર !” એ શબ્દે સંબોધીને અતિથિનાં દુખણાં લીધાં, ટાચકા ફોડ્યા.
“તમે મને પિછાનતાં નહિ હો.” બાળકે આ કદાવર કાઠિયાણીના ખુલ્લા વેશવાળા આગમનથી અને આટલા વહાલભર્યા મિલનથી તાજ્જુબી બતાવી.
“ઓળખાણ તો આંખ્યુંની છે ને, ભાઈ ! મીટેમીટ મળે એટલે હાઉં, ઓળખાણની ખાણ્ય ઊખળી પડે, મારા બાપ !”
યુવાનને કાને પડતી એ વાણી પૂર્વે અણસાંભળી હતી. એ વાણીમાં દર્દ હતું, આસ્થા હતી, મજાક હતી, મીઠાશ હતી – કેટલું હતું !
“આ સગી બહેનનું જ ઘર સમજી લેજો, ભાઈ, ભે માતર રાખશો નહિ.” એટલું કહીને કાઠિયાણી પોતાના ધરતીઝૂલતા મલીરને એમ ને એમ ધુળાળું થવા દેતી ગંભીર પગલે ચાલી ગઈ.
“અમદાવાદથી પધારો છો ને ?” લોમા ખુમાણે મરકમરક મોં રાખીને કહ્યું.
“તમે કેમ કરતાં જાણ્યું ?”
લોકો ખુમાણ ખડો થયો. એણે ઝૂકીને પાદશાહીની અદાથી સલામ ભરી. એ પ્રકારની અદબમાં સોરઠના રાજાઓના હાથ ગુજરાતના સુલતાન સિવાય કોઈને નમતા નથી એવું મુઝફ્ફરે સાંભળ્યું હતું. મુઝફ્ફરે સલામ ઝીલી. પણ પૂછ્યું : “તમે મને ઓળખો છો ?”
“બરાબર.”
