આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
૧૪૫
સંધ્યાકાળે સાગરકિનારે
♣
(હરિગીત)
ગંભીર સાગર ઉછળતો ધુજવે ધરા ગર્જન કરી,
ને ઘોષ તેના ગગનને ધૂમાવતા ખુબ ધુન ભરી;
એ ઘોષના તરતા તરંગે કિરણરંગો પ્રોઇને,
નગવેલડી પાછળ સૂતો રવિ સૌમ્ય સંધ્યા મોહીને. ૧
ચુંમે શિખર આકાશને ત્યાં કનકસરિતા રેલતી
અંધારમુખ વહી જાય ધીમે રંગ વ્યોમે ખેલતી;
શિખરો નીચે છાયા ઊંડી લંબાતી જાય ધરા પરે,
ને મંદમંદા ચંદ્રિકા નિજ સ્નેહશ્વાસે જગ ભરે. ૨
સાગર કૂદે નિજ તાનમાં, ભરતી ભરે, ખાલી કરે,
ને ગૂઢ લેખે જગતનો ઇતિહાસ તટ પર ચીતરે :
ફરી એજ સાગરતીર હું આવી પડું તે વાંચવા,
પળ એક કંઈ સમજું જરા ત્યાં હૃદય લાગે નાચવા. ૩
