દમ દમ કર્મે મચી રહેતાં
ઊછળે ઉરમાં ધબકાર;
ભલી એ એની વિશ્રાંતિ,
એ સુખ, જીવનઆધાર :
એ પડે-લડથડે, છતાં ઊઠી ફરી ચડે યુદ્ધ અવિરામ-
એ સુભટ કાજ કો' નવ કહેજો : ‘પ્રભુ દે એને વિશ્રામ !’
ધગધગ ધખતા સહરામાં
એ મહાલે શીતળ સેજ;
ઘન ઘન અંધારનિશામાં
ભાળે ભાસ્કરનાં તેજ:
વંટોળ વિષે પણ પામન્તો ફૂલદોલ તણા આરામ-
એ સુભટ કાજ કો' નવ કહેજો: ‘પ્રભુ દે એને વિશ્રામ !’
જ્યમ શતશત પહાડશિખરથી
જળધોધ ઘૂઘવતો જાય,
જ્યમ ખુશખુશાલ કો' જોદ્ધો
નિજ અશ્વ નચવતો જાય;
ત્યમ સત્ય તણો શોધક નિજ પંથે ધસે સદા અવિરામ-
એ સુભટ કાજ કો' નવ કહેજો: ‘પ્રભુ દે એને વિશ્રામ !’
વનવનમાં વદન હસવતી
કો' સરિતા ચાલી જાય;
દુર્ગંધ જગતની વહતી
સાગરમાં શાંત સમાય :
સાચા જગસેવકનું જીવન ત્યમ પામે મૌન વિરામ-
એ સુભટ કાજ કો' નવ કહેજો: ‘પ્રભુ દે એને વિશ્રામ !’
[૧૯૨૮-૨૯]
ઝંખના
મારી માઝમ રાતનાં સોણલાં ચમકી ચમકી ચાલ્યાં જાય :
મારી આતમ-જ્યોતના દીવડા ઝબૂકી ઝબૂકી ઝંખવાય.
જંપે જરી રોતાં લોચનિયાં, ત્યાં
ઝબકીને જાગી જવાય;
આઘે આઘે આછા યુગનર કેરા
પડછાયા પથરાય રે :
મહાવીર દૂરે દરશાય. -મારી૦
