કહ્યું
મથન સફળ ન હતું.
‘કદાચ… હવે પછી તું મને તારી લાજ કાઢતી જુએ તો આશ્ચર્ય ન પામીશ.’ કહી જ્યોત્સ્નાએ જરા તીરછી આંખે મધુકર તરફ જોયું. તીરછી નજર સર્વદા તલવારનો ઘા કરે છે, પરંતુ એ ઘાવ ગમી જાય છે. મધુકરે પ્રસન્ન થઈ હસતે હસતે કહ્યું :
‘લાજ ? ઘૂમટો ?… અરે શી વાત તું કરી રહી છે, જ્યોત્સ્ના !… વીસમી સદીમાં ?’
‘લાજ અને ઘૂમટા ઉપર તો કવિતાઓ રચાઈ છે, મધુકર !’
‘પણ તે કાયમ રાખવા માટે નહિ, ખોલવા માટે !’
મધુકરની ચબરાકીએ તેને મદદ કરી. વાર્તાલાપમાં તેને વિજય મળ્યો એમ માની મધુકર હસ્યો પણ ખરો… આટલી સ્પષ્ટ વાત બોલવાનો તેને હવે અધિકાર હતો ! પરંતુ જ્યોત્સ્ના પાસે પણ જવાબ હતો ખરો.
‘વીસમી સદીમાં તો ઘૂમટા બહુ ખૂલી ગયા… ન ગમે એટલાં મુખ ખુલ્લાં થયાં… પાછાં બુરખે ઢાંકી દેઈએ - જેથી કવિતા લખાવી શરૂ થાય… જો, આમ !’ મુખ વધારે ઢાંકી જ્યોત્સ્ના બોલી.
ઘર આવી ગયું હતું એટલે બન્નેને ગાડીમાંથી ઊતરવાનું હતું જ ! જ્યોત્સ્નાએ વાક્ય પૂરું કરી મુખ ઉપર જૂની ઢબે સહજ સાડી ખેંચી અને તે કારનું બારણું ખોલી એકાએક મધુકરને હસતો મૂકી ચાલી જ ગઈ ! મધુકરને એમાં પ્રેમરમત દેખાઈ ! યુવતી મુખ ખોલે કે ઢાંકે તોય તે બન્ને અભિનય પ્રેમીને તો દિલ ધડકાવનાર જ હોય છે.
જ્યોત્સ્નાએ ફરીને પાછું જોયું નહિ - જોકે મધુકરને આશા હતી કે દૂરથી જ્યોત્સ્ના પોતાનું મુખ દર્શાવશે. ધીમે ધીમે તે પોતાને મળેલી સેક્રેટરીની ઓરડી તરફ ચાલ્યો. મુખ્ય ખંડમાં રાવબહાદુર અને યશોદાબહેન હસતાં હતાં. ધ્યાનથી સાંભળનાર તેમની વાતચીત સાંભળી શકે એમ હતું. અને મધુકર તો ભાવિ સસરાસાસુની વાણીના અર્થ સાંભળવા તલપી જ રહે ! એણે મધ્યવયી પતિપત્નીની વાતચીત સાંભળી પણ ખરી !
‘તે… જ્યોત્સ્ના નવી ઢબે પરણવાની ના કહે છે ?’ રાવબહાદુરે પૂછ્યું.
‘હા… એ તો કહે છે કે એ પાનેતર પહેરશે… મુખ ઢાંકશે… મોડ
