નામ સાંભળીને ઓરતે ઊનો નિઃશ્વાસ નાખ્યો; પછી કહ્યું: "આવજે બેટા."
બેઉને વળાવી પાછા દરવાજા ભીડી ઓરતે બહારવટીયાને રોટલા પીરસ્યા.
પુનો ચકળવકળ આંખે હજુ ડેલા તરફ જોઇ રહ્યો હતો. વાશિયાંગની જીભ પણ પૂછું-પૂછું કરતી તલપાપડ થઇ રહી હતી. લખમણભાઇએ તો પૂછું પણ ખરું: "એ બાઇઓ કોણ હતી?"
"વગડાની હરણ્યું હતી, ભાઇ! બહારવટિયાએ બહુમાં બહુ ચેતવાનું હોય તો આ ભોળી છોકરીયુંથી. ડુંગરામાં નદીને ઝરણાંનો પાર નથી, તેમ આવી કન્યાઓનાય ફાલ ઊભરાયા છે. સીધી સંધ્યાની વાદળીઓમાંથી ઊતરી આવી હોય એવી તો એની મુખકાંતિ છે. મકરાણીઓ એના કાળ બન્યા છે. છોકરીઓ પણ ભોળી ભટાક, દીવા માથે ફૂંદાં ઝંપલાવે તેમ, મિંયાઓના મોહમાં લેવાય છે. એનો કોઇ રક્ષણહાર ન મળે."
સાંભળતાં જ ત્રણે પુરુષોનાં દેહમાં લાગણીઓ દબાઇ ગઇ. તેઓનાં હૃદયમાં રક્ષાનો ભાવ ચેતાયો.
"આ છોકરીઓમાંથી એક હવે જીવતી નહિ આવે," ઓરતે પરોણાઓને ચમકાવ્યા.
"કેમ?" લખમણભાઇએ પૂછ્યું.
"એ હરણી હાલી છે દીપડાની બોડમાં."
"ક્યાં?"
'દોણ-ગઢડે. મકરાણીઓ એને ચૂથી નાખશે. આઠેક દિવસમાં સાંભળશું."
"એટલે? શું સાંભળવા વાટ જોવી છે?" વાશિયાંગનો મિજાજ ફાટ્યો. એ બાવોજી આવ્યા." ઓરતે કાન માંડ્યા. "આ ગળું જ અમરા શાદુળાનું." ઓરતે કૂતરાના ડાઉ-ડાઉ અવાજને પારખ્યો. એ ઉઘાડવા ઊઠી.
"હવે મારો શ્વાસ હેઠો બેઠો." લખમણભાઇએ સાથીઓને કહ્યું. હજુ સુધી બાંધી રાખેલાં હથિયાર ત્રણે જણાએ છોડી નાંખી ખીટી પર લટકાવ્યાં.
ધજાળા થાનકની ડેલી થોડે છેટે હતી. ઓરત બે સાંકળ અને ત્રણ
