માર્યો?"
ઘોડાગાડી તરફ આગળ વધતી ઓરતને અટકાવવાની મૂંગી ઇશારત કરતો શિકારીનો હાથ ઊચો થયો. પાસવાનોએ ઓરતના કદમો રૂંધ્યાં.
"ઊભી રહે." શિકારીએ માંજરી અધમીંચી આંખોની પાપણો પટપટાવી. "બીજોય જીવ માર્યો છે. જોતી જા."
એટલું કહીને એણે ગાડીને મોખરે પોતાના પગ પાસે પડેલા શિકાર પર નજર ચીંધાડી. પણ એની આંખો ઓચિંતી કોઇ તણખો પડતાં દાઝી હોય તેમ ચમકી ઊઠી. એની જીભ પણ જરાક બહાર નીકળી.
પોતાનો માલિક ચમકી ઊઠવાની નિર્બળતા ધરાવે છે, એવો આ પહેલો જ અનુભવ સાથીદારોને થયો. તેઓ નજીક ગયા. ઓરતને પણ અચંબો લાગ્યો.
શિકારીએ શિકાર પરથી આંખો બીજી તરફ સેરવી લીધી. ડાબી બાજુના આકાશને એ જોઇ રહ્યો. શિયાળુ આકાશની કૂણી કૂણી તડકીમાં વેંત-વેંત-વા ઊંડી ઘાટી ઊનથી ભરેલાં હજારો ઘેટાં જેવાં સફેદ નાનકડાં વાદળી-ધાબાં એકબીજાની ગોદમાં લપાઇ ઊભા હતાં. એક મોટી વાદળી, એ મેંઢાને ચારતી ગોવાળણ-શી, સીધી, પાતળી, સુડોલ અને લહેરાતી થોડીક વેગળી ઊભી હતી.
ત્યાંથી ધકેલાઇ હોય તેમ શિકારીની આંખો ફરી એક વાર પોતાના પગ તળે પડેલા શિકાર તરફ ફરી. એણે તાંક્યું. એનું મોં ફાટ્યું. બીજાઓ એને ડરી ગયેલા ન માને તેવી સિફતથી એણે પોતાની આંખો પર પંજો ઢાંક્યો: જાણે પોતે સૂરજનાં કિરણોને ખાળવા માગે છે.
"ઉતારી નાખો." એણે આજ્ઞા આપી.
સાથીદારોએ મૂએલા પ્રાણીને નીચે ઊતાર્યું. ધીરે રહીને ધરતી પર મૂક્યું. બાઇ એ ઓળખ્યું.
એ એક સસલીનું મડદું હતું. એનું પેટ કોઇ ચીભડાની ગાંસડી ફસકી પડે તેમ ચિરાઇ ગયું હતું. એના નીકળી પડેલા ગર્ભાશયમાં બે બચ્ચાં જાણે કે નીદર કરતાં હતાં. શિકાર કરીને સસલીને ગાડીમાં નાખતી વખતે આ બનાવ તેને નહોતો દેખાયો.
શિકારી કાંપતે પગે ગાડીથી નીચે ઊતર્યો. એક શિલા પડી હતી, તેના પર એણે બંદૂકને નાળી વતી ઝાલીને પછાડી. એના હાથ જોરદાર હતા. પહેલા
