"કેમ?"
"હનુમાનજીને રૂપિયા ધરવા આવનારો આદમી ભે ખાઇને બહારથી જ રૂપિયા ફગાવી ભાગી નીકળ્યો. અંદર આવ્યો હોત તો એને જ અમારે ઠાર રાખવો પડત ને!"
એ જ પળે કોઠાની ચિરાડમાંથી ઘુવડ ઘૂઘવ્યું. તોપના ગોળાને છાતી પર ઝીલનારાઓ નાના-શા અપશુકનને નથી સહી શકતા. ઘુવડની વાણી એ ચારે જણાને કાળવાણી લાગી: હમણાં જાણે કોઠો ખળભળી જઇ ચારેના ઉપર કબર ચણી દેશે.
ઓરતે જોયું કે ત્રણ મરદનાં કલેજાં પારેવાંની જેમ ફફડે છે. એણે કહ્યું:"ભાઇ, તમે આજ રાતમાં જ બીજો કોઇ આશરો ગોતી લો. માલધારીઓની દીકરીઓને સનસ આવી ગયેલ છે, ને આ શિકારીનું ટોળું પણ ગંધ લીધા વગર નહિ ગયું હોય."
"અમે પણ, બેન, એક દા'ડાની જ ઓથ લેવા આવ્યા હતા. અમારું પગેરું ઊલટી દિશામાં નીકળે , એટલે, સરકારી ગિસ્તો એક દિવસ તો આ દૃશ્યે આવે જ નહિ, એવો બંદોબસ્ત કરીને અમે આવેલા. હવે ખુશીથી જશું."
"ને તે પછી તમારા મુકામની મને જાણ કરી દેજો. હું ચાલી આવીશ."
"ને જો પકડાઇ જઇએ તો?"
"તો જેલાં મળશું. એક વાર જેલને માથે વાવટો ચડાવીને પછી મરશું. પણ મરવા અગાઉ મારું એક કામ બાકી રહી જાય છે."
"કહો, બેન."
"માણેકવાડાના ગોરા પોલિટિકલ સા'બ સાથે હિસાબ પતાવવાનો."
"શાનો હિસાબ?"
"એ પછી કહીશ. એક વાર તમે ઠરીને ઠામ થાઓ."
રાતે ત્રણ જણાએ તૈયારી કરવા માંડી. લક્ષ્મણભાઇ અને પુનો દારૂગોળાની તજવીજ કરતા હતા, ત્યારે જુવાન વાશિયાંગ ડેલીના ચોપાટમાં બેઠો હતો. ઓરત ડેલીનો દરવાજો તપાસવા જતી હતી. એના હાથમાં જૂનવાણી ફાનસ હતું.
"કેમ, ભાઈ!" ઓરતે બંદુકની નાળી પર ટેકવેલું વાશિયાંગનું મોં જોઇને
