ફકત બે હાથ સળવળ્યા. પણ એના હાથમાં બંદૂક સ્થિર કરી શકતી નહોતી.
“ ઓ હો હો!” લખમણે ધા નાખી: “એક વાર એક ભડાકો પણ કર્યા વિના મારી જવું પડશે? હું જીવતો છું એટલું ય જણાવી નહિ શકું? કોઈ- આઠમાંથી કોઈ મને મારી બંદૂક આપવા નહિ ઊઠો! કોઈક તો ઊઠો! કોઈક તો બંદૂક દિયો.”
ચમત્કાર બન્યો હોય તેવું લાગ્યું. કોઈકે પછવાડેથી એના હાથમાં ભરેલી બંદૂક મૂકી.
લખમણે પાછળ જોવા ફાંફાં માર્યાં. પણ આંખોએ એક માનવીનો દેહ જ દીઠો. મુખમુદ્રા ન પારખી શકાઈ.
“કો-કો-કો-કોણ છો?” લખમણ માંડ માંડ પૂછી શક્યો.
“બેન છું – બેન.” જવાબ મળ્યો.
પણ લખમણ જવાબ ન ઝીલી શક્યો. શબ્દો ન પકડાયા. એણે બંદૂકના ઘોડા ઉપર આંગળા સ્થિર કરવા માંડયા, એને કોઈકે નિશાન લેવારાવ્યું ને કહ્યું: “ઉડાડ, ઉડાડ બેનની ઠેકડી કરનાર ગોરાને!”
લખમણની બંદૂક છૂટી. ટોળીએ સામી ધાર પર ક્યાંઇક ઠણકારો કર્યો, પણ કોઈ પડ્યું નહિ
એક પછી એક બંદૂક ભરતી ભરતી એ આવેલી સ્ત્રી લખમણને દેતી ગઈ. બહારવટિયો ભડાકા કરતો ગયો, ને છેવટે એ પડ્યો ત્યારે એટલું બોલી શક્યો: “બેન, હાલોને, ગૌધન ચારીએ! આ ગોરખ ધંધો કાંઇ લખમણનો હોય?”
સામી ધાર સળવળી ઉઠી. દેકારો બોલતો હતો. ને આંહી સૌને મૂવેલા સમજનાર સાહેબો તાજુબ થતા હતા કે ગોળીઓ ક્યાંથી વરસે છે.
ધાણીફૂટ ગોળીઓ છોડતા સરકારી અમલદારો નજીક આવ્યા ત્યારે લખમણનો દેહ ખોળામાં લઈને બેઠેલી એક સ્ત્રી દીઠી.
ઢળેલા બહારવટિયા લખમણને એ ભગવા વેશધારી ઓરતે પોતાના ખોળાનું ટેકણ આપી બેઠેલો રાખ્યો હતો, ને એના ખભા પર બંદૂકા તોળી રાખી હતી.
“હજુ જીવતો છે. શૂટ!” દોડતો આવતા એક સાહેબે તમંચો તાક્યો.
