સમદર ટપવાવાળા સ્વામી!
વજર કછોટાવાળા સ્વામી!
જે જશનામી! વરદાની!*
હનુમાનનું સ્તોત્ર ગાતો ગાતો એ તીરછી નજરે પોતાની બગલ નીચેથી બાઇને જોતો હતો.
વાશિયાંગ કશો જવાબ ન આપી શક્યો, છતાં દિલમાં તો પામી ગયો કે બાઇએ પોતાને શિખાઉ ચોરની ઉપમા આપી છે.
"કોઇ પુરુષ માણસ કેમ નથી જણાતું આંહીં?" એવું પૂછનાર લખમણભાઇ નામના ત્રીજા પુરુષને ઓરતે નીરખ્યો. સીધો સોટા સરખો, સવા પાંચ હાથનો ઊંચો એ જુવાન અંધારામાં જેવો રૂડો કલ્પેલો હતો તેના કરતાં વધુ સોહામણો દેખાયો.
એણે ધોતીયું પહેરી તે ઉપર પિછોડી લપેટી હતી. એક સફેદ અરધો ડગલો એની કમર સુધી ખુલ્લે બુતાને પડ્યો હતો. એની પાઘડી એના હાથમાં હતી. એટલે ઉઘાડે માથે અર્ધા ગોળની તાળ કોઇ લીસા પથ્થરની ખરલ જેવી ચમકતી હતી. ચંદ્રનું બિંબ એ ટાલથી ભવ્ય લાગતા ભાલમાં જળ-રમતી કોઇ માછલી જેવું ઝળકતું હતું. પછવાડે લાંબી કેશવાળી હતી.
"કેમ? પુરુષ વિનાની પૃથ્વી સૂનકાર બની જશે એવી બીક લાગે છે કે ભાઈ?"
"એમ તો નહિ, બેન!" પેલા પુરુષે કટાક્ષની સામે કટાક્ષ ન અફળાવ્યો, પણ ગંભીર ભાવે કહ્યું: "પણ માનવી વિનાનાં એકલાં તો આ દેવલાં નથી શોભતાં."
"તમારે કોનું કામ હતું?"
"બાવાજી પ્રતાપગરનું."
"એ તો ચાલ્યા ગયા છે."
"કાં?"
"આંહીં કોઇ બહારવટિયો આશરો લેવા આવશે એ બીકે."
"બીક શાની?"
- ↑ લેખકનું સ્વરચિત
