આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
ધીમે ધીમે પવનના પલટ્યા વિચારો, જૂદું સ્વરૂપ કંઈ એ ધરતો જણાતો; વાત્સલ્યભાવ ઉર માંહિ રહ્યો ન એને, ભેળું અરે ! હૃદય, આ નવ કાંઈ જાણે.
પ્રહારો આકરા એના, હા ! ક્રમે વધતા જતા, બિચારૂં કોમળું હૈયું સહી કેમ શકે જરા !
આઘાત એ શિશુકથી ન સહી શકાય, કંપે અને કળકળે, મનમાં મુંઝાય; ઉડી જવા ઉછળતું ઉર સ્તબ્ધ થાતું, ને વાયુનું બળ અરે ! વધતું જણાતું.
અંધારૂં ઉડતું આવે, ડોકિયાં કરતું ફરે, કાળના ક્રૂર હૈયા શું કૈંક ચેષ્ટા કર્યાં કરે.
"હાં ! હાં ! વિરામ પળ પામ સમીર, વ્હાલા! "આ શા કરે પ્રણય વીસરી દુષ્ટ ચાળા ! "ઉગ્ર સ્વરૂપ તુજ એ નિરખી શકે ના, "આઘાત એ હૃદય સ્વલ્પ સહી શકે ના."
પરંતુ અંતરે એને ઉતરે નહિ અર્થના, અશાંત ચિત્તમાં આજે ઊદ્ભવે કયાં થકી દયા !
વસ્ત્રાંચલે અનિલને ઘડી રોકી રાખું, ને હસ્તનો ઘડીક દુર્ગ ૨ચી બતાવું;
