આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
સેવી અનેક શ્રમ દૂર થકી ઉમંગે, હા ! આવીએ તુજ પદે અગ્નિ ! માત ગંગે ! ને શૂન્ય માનસ વડે વપુને ભીંજાવી, પાછા ગૃહે વિચરીએ સુરને હસાવી.
મીઠું મહત્ત્વ કદી અંતરમાં ન આવે, એ વીરનું સ્મરણ ના પળ એક આવે; કર્ત્તવ્યનિષ્ઠ બનવા નહિ સ્વાન્ત જાગે, ને અન્યના શ્રમ તણું ફળ આપ માગે.
આરંભી કાર્ય પળમાં અટકી જનારા, ને સ્વલ્પ વિઘ્ન નડતાં ત્યજી નાસનારા; કર્ત્તવ્યસંગ ફલ-દર્શન ઈચ્છનારા, કાં કાર્યનું પ્રથમથી ફળ માગનારા.
જે ભૂમિના અહહ ! આત્મજ હોય એવા, ક્યાંથી સુભાગ્ય પ્રકટે ભાવ માંહિ એના ? એ કયાં થકી ત્રિદિવના પથને નિહાળે ? ને કયાં થકી સુર તણું સુખ સ્વલ્પ સેવે ?
૩૬૧
