( ૮૦ )
હિમાંશુ પણ આ હસે, વિહગ વ્યંગ કૈં કૈં વદે, અને અનિલ અાકરો રજ ઉડાડતો ના રહે; રડે હૃદય રાંકડું બની અધીર ને એકલું, ગયું શરણુ શોધતું ગગન–માર્ગમાં ગીતડું.
