એટલી સાહેલી શિર નાનીરે, દ્રાવિજ આવ્યેા કાઈ સ્વામી , નડ્રાય નારદ અવશ્યમેવરે; નહીં વસિષ્ટ ને વામદેવ . નહાય દુવાસા ને અગસ્તરે, મે તે રૂપી જોયાછે સમસ્ત રે; નદી વિશ્વામિત્ર કે અવત્રીઅે; નથી લાવ્યેા ચીફીકે પત્રી રે. દુખી દરીદ્ર સુરખા ભાસેર, એક તુંબીપાત્ર છે પાસે રે; પિ’ગળ જટા ભરમે ભરિયેારે સુધરૂપો નારીને વયા રે. ઑરિયે શરિયે ધાકાથાક; તેને જોવા મળ્યા બહુ લાક નૈ, તેણે કહાબુ કરી પ્રામરે, મારૂ’ વિપ્ર સુદામે! છે નામ રે. એમ દાસી કહે ફરજોડી, ખરે ખરી કહું રહ્યુછે રે; માશ બાળસ્નેહી સુદામેરે, હું દુખીયાને વિસામે ફ ઉડી ધાયા જાદવરાયરે, નવ પહેયા મેજ પાયદ પીતાંબર ભૂમિ ભરાયરે, રાણી રૂકમણી ચોસાય રે. અતિ આનંદે ફૂલી કાયરે, હરિ દડે તે શ્વાસે ભાય રે; પડે આખડ મેડા થાયરે, એક પળ તે બ્રુગ જેવી ક્ષય રે. સ્ત્રીઓને કહી ગયા ભગવાનરે, પૃ ચાલ કો સાવધાન રે; હું જે ભાગવું રાજ્યાસનરે, તે તે એ બ્રાહ્મણનું પુન્ય રે. જે કંઇ નમશે એના ચરણુ ઝાલીરે, તેનારી સહુપે મનેવાલી રે; તવ શ્રી સઉ પાછી કરતાર, સામપ્રિ પૃથ્વની કરતી રે. સહુધા કહે માંડામાંહી ખારે, કેવા હશે કૃષ્ણના ભાઇ રે; જેને શામળીયાશું સ્નેહ, હશે કપ સરખા પૂશ્વના ઉપહાર, હી ઉભી સળ લાયનનુ સુખ લીજેરે, આજ જેનું દર્શન દેહ રે. કાર રે; કરે છે. રૂષિ શુક્ય કહે ણુ રાયરે, શામળિયાજી મળવા ય શું; ખિલેજીયે છુટી ચાલેર, વિધિ સુદામે દીા ખાદેવ, તે દિન દયાળ રે. છુટમાં આંસ શ્રાવણ નેવ રે; જીએ ફાતક ચારે વર્ણરે, ક્યાં આ વિઞ ાં અશરણુશખું રે. 'તુએ દેવ વિમાને ડિયા, પ્રભુ રૂપિજીને પાય્ પડિયા રે; હર ઉઠાડયા મહી હાથ, રૂપિચ્છ લીધા છંડા સાથ રે.. લ બા
