હું આ ઓરડીમાં પુરાયો છું એ વાત કોઈકના જાણવામાં આવી હતી. એ તો નક્કી જ થયું. આ વાત જાણનાર કોઈક મહત્ત્વનો ઠગ અધિકારી હતો. એની પણ મને ખાતરી થઈ. વળી તે આયેશાનો પ્રેમ માગતો હતો. અને મને સંતાડવામાં થતા ગુનાને પ્રકાશમાં ન લાવવાના બદલા તરીકે તે આયેશાના પ્રેમની માગણી કરતો હતો, એટલે આયેશા તેને ચાહતી નહોતી એ નક્કી થયું.
અને આ ધમકીને પણ ન ગણવા જેટલી દૃઢતાથી તે કોઈ હિંદુ યુવકને ચાહતી હતી. એ પણ મને સમજાયું. એ યુવક કયો ?
મારી મૈત્રી માગી મને વારંવાર બચાવવામાં સહાય આપતો યુવક તો નહિ ? મને લાગ્યું કે ખરેખર તે જ હોવો જોઈએ. મેં મનથી આ સુંદર પસંદગી માટે આયેશાને મુબારકબાદી આપી.
પરંતુ મારું શું ? પ્રેમીઓ તો કંટકભર્યાં માર્ગે ચાલે જ છે. હું કાંઈ પ્રેમી નહોતો. ઠગ લોકોના હાથે જ મારે મરવું પડશે ?
સાંજ સુધીમાં કાંઈ જ બનાવ બન્યો નહિ એટલે અંધારું થતાં મેં સહજ બારી ઉઘાડી નીચે જોયું. નીચે હથિયારબંધ પહેરેગીરો ઊભા હતા. તેમાંના કેટલાક બારી ઊઘડતાં મને જોઈ ગયા અને આતુરતાથી એકીસાથે મારા સામે આંગળી કરી.
મેં એકદમ બારી બંધ કરી. પરંતુ હવે તો મને વધારે માણસોએ જોયો હતો. ભૂલનો મને પસ્તાવો તો ઘણો થયો, પરંતુ હવે બીજો ઇલાજ ન હતો. જોતજોતામાં વીસ-પચ્ચીસેક માણસોનાં પગલાં મારી ઓરડી આગળ સંભળાયાં. મેં જાણ્યું કે હવે આવી બન્યું.
‘આયેશા ! તને અહીં કેમ રાખવામાં આવી હતી. તે તો તું જાણે છે ને?' કોઈ ભરેલા અવાજે બોલ્યું.
‘મારાં રૂપ અને બુદ્ધિને રમકડાં બનાવવા માટે, નહિ ?’ આયેશાએ કહ્યું.
‘બેટા ! તું સમજતી નથી. હવે નાદાનપણું દૂર કર, અને તારા
