કંટાળો દર્શાવી કહ્યું :
'જેને આપવાના હતા તે કોઈ જલસામાં રોકાયા હતા, એટલે મળ્યા નહિ. એમનો જલસો પૂરો થાય એટલે મારે તેમને મળવું જ જોઈએ.' કિશોરે કહ્યું.
અને એટલામાં હસતાં હસતાં બાળકો આવી પહોંચ્યાં અને તેની સાથે તારા પણ આવી પહોંચી. કિશોર નિત્યની ઢબે પોતાની ખુરશી ઉપર બેસી ગયો; બાળકો પણ નિત્યનિયમ પ્રમાણે કિશોરને વળગવા ગયાં. એકાએક કિશોરને ઉમળકો આવ્યો અને તેણે બન્ને બાળકોને પોતાની પાસે લીધાં. એટલામાં તેના હૃદયમાંથી ઉમળકાના આખા પ્રવાહમાં ઓટ આવી ગઈ, તેનું હૈયું શુષ્ક બની ગયું. ઉમળકાહીન બનીને તેણે વળગીને રહેલાં બાળકોને ધીમેથી ખસેડી નાખ્યાં. સરલા અને તારા અંદરની ઓરડીમાં ચાલ્યાં ગયાં અને તત્કાલ એક તાપણી લઈ તારા પાછી આવી અને તાપણીને કિશોરની ખુરશી પાસે તેણે મૂકી દીધી.
પિતાને વળગવા ટેવાયેલાં બાળકો પિતાના હડસેલાથી ખાસ હઠતાં નથી. અમરે પિતાને ફરી વળગી કહ્યું :
‘અમને ખૂબ મઝા આવી, દર્શનભાઈને ત્યાં !'
'હં !' કિશોરે બાળકના ઉત્સાહભરેલા કથનનો એકાક્ષરી જવાબ આપ્યો.
'અમને સિતાર શીખવતા હતા.' શોભાએ પિતા સાથે વાત લંબાવી.
'ઠીક.' પિતાને કોણ જાણે કેમ આજે બાળકની વાતમાં જરાયે રસ રહ્યો ન હતો.
અમને તો પકડતાં જ ન આવડે.' શોભાએ જરા હસતે હસતે કહ્યું.
‘વારુ !' કિશોરે તેમની વાતમાં રસ લીધા વગર જવાબ આપ્યો.
'સિતાર પડી જાય એટલે અમને એવું હસવું આવે !' અમરે કહ્યું.
'અને તાર ? ફાવે તેમ ખણખણે !' શોભાએ દર્શનને ત્યાં અનુભવેલી ગમ્મતનો ચિતાર આપવા માંડ્યો..
‘એમ ? વારુ ! જરા રમો, જુઓ આમતેમ, છુટ્ટાં થઈને' કિશોરે બાળકોથી દૂર થવા માંડ્યું.
તારા ચાનો પ્યાલો કિશોર સામે મૂકવા આવી, અને તે મૂકીને ચાલી ગઈ. પિતાના મૂંગા અનાદરને પારખી શોભા જરા મૂંઝાઈ ગઈ અને તારાનું લૂગડું પકડી તે તારાની પાછળ બીજા ઓરડામાં ચાલી ગઈ.
નાનો અમર પિતા પાસેથી ખસી ગયો ખરો. છતાં એ જ ખંડમાં
