'કેમ, આમ મારી સામે જોયા કરે છે? ત્રણ મહિનાનો પૂરો પગાર છે કે નહિ ? ગણી જો.'
'હા, જી ! પણ આપ જાણો છો કે મારો તો છ માસનો પગાર બાકી છે.' દર્શને જરા ખમચાઈને કહ્યું. તેને આ ક્ષણે પૈસાની એટલી બધી જરૂર હતી કે છ માસ પેટે ત્રણ માસનો પગાર પણ લેવા તે રાજી હતો જ ! અને તંત્રી એ હકીકત જાણતા જ હતા.
'સાંભળ ! એ બાકીનો પગાર અહીં “ડિપોઝીટ”માં રહેશે.... તમારા હાથમાં બધા પૈસા મુકાય જ નહિ ! તમે જુવાનિયા હાથમાં આવ્યા એ પૈસા વેડફી નાખો ! પણ હવે.. તારી બાબતમાં એટલું જ કે હવે છ મહિનાને બદલે ત્રણ મહિનાનો જ પગાર “ડિપોઝીટ” રાખીશું....એ પૈસા બેંકમાં પડ્યા માની લેજે.' સુખલાલ શેઠે ધીરજ આપી.
પરંતુ દર્શનને સમજ ન પડી કે બેન્કમાં કોના પૈસા પડ્યા છે અને કયા સિદ્ધાંત ઉપર 'ડિપોઝીટ' લેવામાં આવે છે ! દર્શને ઊંડો શ્વાસ લીધો.
‘જો, છોકરા ! નિસાસો નાખવાનું કારણ નથી. હું અને તું ભેગા હોઈશું તો કાંઈનું કાંઈ કરી નાખીશું. આ મહિનાથી તને પચીસનો વધારો આપું છું. પણ ખબરદાર, કોઈને કહેતો ! એ હું અને તું બે જ જાણીએ..સુખલાલે દર્શનને આશ્વાસન આપ્યું.
'આભાર માનું છું.' દર્શને કહ્યું.
'આભાર બાભાર ઠીક છે. પણ જો, સાંભળ, કાલે પેલા જગજીવનની ખબર આપણે લઈ નાખી હતી ને? તેવી આજ બીજાની ખબર લઈ નાખતો લેખ તૈયાર કરી દે !'
'પણ આપને તો એ ગમ્યો ન હતો ! એમાં તો મને રજા મળી !'
'મને ભલે ન ગમ્યો ! લોકોને તો ગમ્યો... અને આપણા ધંધામાં તો કોઈને સારું લગાડવા તને આજ રજા આપીએ અને કાલ પાછા બોલાવીએ... એ બધી ઉપર ઉપરની રમત... શું કહ્યું તને ? જા, બેસીને એક ચટકદાર લેખ ઘસડી કહાડ, એકાદ શેઠિયા માટે ! હા... હા... હા....!' શેઠસાહેબ પાછા ખડખડ હસ્યા. પરંતુ દર્શને લેખ લખવો શી રીતે ? કોને માટે !
'કેમ ઊભો રહ્યો ?' સુખલાલે કહ્યું.
'પણ. શેઠસાહેબ ! મારાથી કેમ કરીને આવો લેખ લખાય ?'
'ગઈ કાલે લખ્યો હતો તેમ.'
'ગઈ કાલની હકીકત તો મને મારા પાડોશી તરફથી મળી હતી,
