‘કરોની, બેન’
‘પોર સાલ અખાતરીજે આ બીજલનાં લગન થાશે—’
‘આવડા છોકરાનાં વળી લગન થાશે ?’
‘બીજલ તો બહુ મોટો થઈ ગયો છે. અમારે આયરમાં તો ઘોડિયે લગન થાય ને કાંખમાં બેહીને વરકન્યા ચોરીએ ચડે,’ હીરબાઈએ કહ્યું, ‘આ તો મારો ભાઈ પાછો થયો એનો શોક આવી પડ્યો, એમાં બીજલનાં લગન આઘાં ઠેલાતાં ગયાં. પણ હવે આવતી સાલ તો એને ઘોડે ચડાવવો જ પડશે.’
‘બહુ રાજી થવા જેવું, બેન !’
‘એવો મોઢાનો રાજીપો મારે ન જોઈએ,’ હીરબાઈએ જરા લાડભર્યા અવાજે કહ્યું, ‘તમે પંડ્યે લગનને અવસરે આવી પૂગો તો સાચો રાજીપો સમજું—ને તો જ તમને સાચા ભાઈ ગણું—’
‘ખુશીથી આવી પૂગીશ, બેન !’
‘સાચોસાચ ?’
‘હા…’
‘ને મારી ભુજાઈને તેડીને ?’
‘તમારી ભુજાઈનેય ભેગી તેડતો આવીશ. પછી છે કાંઈ ?’ ઓતમચંદે ઉમંગભેર વચન આપ્યું.
હવે હીરબાઈએ હિંમત કરીને છેલ્લી માંગણી મૂકી દીધી:
‘ને ભેગાભેગું બીજલના લગનનું મામેરુંયે લેતા આવશો ને ?’
‘મામેરંય ભેગું લેતો આવીશ,’ ઓતમચંદે ખાતરી આપી. ‘તમને મેં ધરમની બેન ગણ્યાં પછી ભાણિયાના લગનનું મામેરું તો વગર કીધે કરવું જ પડે ને !’
હીરબાઈના હરખનો પાર ન રહ્યો. બીજલના મામેરાનો ખ્યાલ આમ વાત વાતમાં વાસ્તવિક બની જશે એની તો એમને કલ્પના પણ નહોતી. આનંદાવેશમાં અરધાં અરધાં થઈને એમણે કહ્યું:
