દાવલશાને પરાણે જાગ્રત કર્યા પછી કીલાએ પૂછ્યું: ‘ક્યાં ગયો ભગલો ગાંડો?’
હજી ફકીરને બોલવાના હોશ નહોતા તેથી તેણે આંગળી ચીંધીને દૂરના એક બાંકડા ઉપર પછેડીની સોડ તાણીને સૂતેલી વ્યક્તિ બતાવી, એટલે કીલાએ ત્યાં જઈને એની પછેડી ખેંચી લીધી. બોલ્યો:
‘ઊઠ એય કુંભકરણ! બેઠો થા ઝટ, નીક૨ બે લાફા પડશે—’ પોતાના બંને જૂના સ્વજનોને સાબદા કરીને કીલાએ હુકમ કર્યો: ‘ચાલો, બેસી જાવ ગાડીમાં—’
‘ક્યાં લઈ જાવ છો?’ દાવલશાએ પૂછ્યું, ફકી૨ને હંમેશાં બીક રહ્યા કરતી કે મને કોઈ પોલીસ પકડી જશે.
‘ચોકી ઉપર નથી લઈ જાતો,’ કીલાએ કહ્યું, ‘મારાં લગ્નમાં લઈ જાઉં છું—’
દાવલશાએ ગભરાઈને પૂછ્યું: ‘તમારાં લગનમાં?’
‘મારાં નહીં તો શું તમારાં લગનમાં?’ કહીને કીલાએ બંને સાથીદારોને પરાણે ગાડીમાં ઘુસાડ્યા અને એમની વચમાં પોતે બેઠો પછી કોચમૅનને હુકમ આપ્યો: ‘મંચે૨શાને બંગલે.’
રસ્તામાં દાવલશાના ઓલિયા જીવથી પૂછ્યા વિના ન રહેવાયું ‘કીલાભાઈ, આ શાદી કરવાનું તમને ક્યાં સૂઝ્યું!’
‘સંજોગે સુઝાડ્યું, સાંઈ!’ કહીને કીલો મૂંગો થઈ ગયો.
મંચે૨શાને બદલે લગ્ન-સમારંભમાં ગામનાં મહાજન સાથે કીલાના આમંત્રિતોમાં આ બે જૂના સાથીદારો ઉપરાંત માત્ર પોલિટિકલ એજન્ટ અને એમનાં પત્ની જ હતાં. મેમ સાહેબે કીલાના પૂર્વજીવનની રજેરજ વિગત જાણી લીધેલી, અને એ જીવનસૃષ્ટિમાં પોતે કલાકારની જેમ રસ લેતાં હતાં, તેથી રેલવે સ્ટેશન પરના કીલાના આ બે વિલક્ષણ જોડીદારોને તેઓ વિશેષ રસપૂર્વક અવલોકી રહ્યાં.
ખુદ મહાજનના મોવડીઓને આજનો વિચિત્ર શંભુમેળો જોઈ
