આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
પલાળતો પલાળતો ધરતી પર જડાઈ રહ્યો. કલેજાને વળેલી કળ ઊતર્યા પછી પિતાએ કહ્યું: "ઈશ્વરની દયા છે. દેશમાં આપણી પાસે દોલત નથી તો આબરૂ તો છે જ ને! આપણે આપણાથીયે ગરીબ ખોરડું ગોતશુ. બે ઠેકાણાં આપણા વળમાં છે; તું ચાલ, વેશવાળ થતાં વાર નહીં લાગે. તારું ઘર બંધાવ્યા વગર હું થોડો જ જંપવાનો છું?
"ના. હવે તો આવવું જ નથી." સુખલાલ જાણે અગ્નિરસ પીતો પીતો બોલ્યો.
"એમ નહીં, તું કન્યા તો જોઈ લે!"
"એ વાત જ કરશો નહીં."
"તજવીજ તો..."
"બિલકુલ ન કરશો."
"ત્યારે?"
"મારી ત્રેવડ થયા પછી જ વાત હવે તો."
"પણ બેટા, લોકોમાં એક વાર ચેરાઈ ગયા પછી આવું કામ બહુ મુશ્કેલ બની જાય છે."
"ફિકર ન રાખજો. મને મારી ત્રેવડ કરવા દ્યો. મારાં બાવડાનાં બળે મને બધું કરવા દ્યો."
સુખલાલના પંજાએ મક્કમ મૂઠીઓ વાળીને પિતા સામે હલાવી. પિતાએ એ પુત્રસ્વરૂપ પહેલી વાર જ દીઠું.
