નયનથી કરુણાકિરણો દ્રવે,
મધુર ઈન્દુ સમી સમતા-સુધા
વિમલ લાલ લલાટ થકી ઝરે.
લજાભારે નમ્યાં નેત્ર, લાલિત્યે ગળિયું ગળું;
આજીજીના સ્વરો કાઢી યાચે છે અભિસારિકાઃ
'ક્ષમા કરો ! ભૂલ થઈ, કુમાર !'
કૃપા ઘણી, જો મુજ ઘેર ચાલો.
તમે મૃદુ આ ધરતી કઠોર,
ઘટે ન આંહીં પ્રિય, તોરી શય્યા.'
કરુણ વચન બોલી યોગી આપે જવાબ,
ટપકતી અધરેથી માધુરીપૂર્ણ વાણી :
'નથી નથી મુજ ટાણું, સુંદરી ! આવ્યું હાવાં;
જહીં તું જતી જ હો ત્યાં આજ તો જા, સુભાગી !
જરૂર જરૂર જ્યારે આવશે રાત મારી,
વિચરીશ તુજ કુંજે તે સમે આપથી હું.'
ઓચિંતો આભ ફાડે લસલસ વીજળીજીભ ઝૂલન્ત ડાચું,
કમ્પી ઊઠી ભયેથી રમણી રજની-અંધાર એ ઘોર વચ્ચે;
વાવાઝોડું જગાવી પવન પ્રલયના શંખ ફૂંકે કરાલ,
આભેથી વજ્ર જાણે ખડખડ હસતું મશ્કરી કો’ની માંડે !
વીત્યા છે કૈં દિનો-માસો આષાઢી એહ રાતને;
વર્ષ પૂરું નથી વીત્યું – સંધ્યા ઢળાય ચૈત્રની.
ફરર ફરર ફૂંકી આકળો વાયુ વાય,
૮૮
