યુગવંદના/નવરર્ષનો સબરસ-થાળ
| ← મૃત્યુનો ગરબો | યુગવંદના નવરર્ષનો સબરસ-થાળ ઝવેરચંદ મેઘાણી ૧૯૩૧ |
નિર્ભય → |
વા'લાં સબરસનાં વેચનાર, થંભજો રે
— જરી થંભજો રે :
મારા કોઠી-કોઠાર જોઈ આવું;
મારા અંધારા ઉંબરમાં ઊભજો રે
— જરી ઊભજો રે :
મારા ગાગર-ગટકૂડાં જોઈ આવું.
ઘૂમી વળી હું મારા ઘરને ખૂણેખૂણે :
ટોડલા ને ગોખલા તપાસી વળી;
ભરચક ભરિયેલ દીઠા મજૂ અને માળીડા :
કણીયે ન મૂકવાની જગ્યા મળી.
વા'લાં સબરસનાં વેચનાર, વહી જજો રે
— હવે વહી જજો રે :
કોઈ જાણણહારા જરીક કહી જજો રે
જરીક કહી જજો રે :
નવા વર્ષ તણાં નમક ક્યાં સમાવું ! — વાલાં૦
પાંપણ ને પોપચાંમાં સબરસ છલકાય મારે,
નયણાંના ધોધ ખારા ધૂધવા ઢળે;
સૂકાં સૂકાં તે મારાં હાડચામ ચૂવે ને
સબરસભર શોણિતનાં ઝરણાં ગળે.
ભરી જીવતરનાં સબરસનો સૂંડલો રે
— છલક સૂંડલો રેઃ
હું તો ગલીઓ ને શેરીઓ ગજાવું.
મારાં સાચુકલાં સબરસને મૂલવો રે
— સજન ! મૂલવો રે
પરખનારાંને શુકનિયાં કરાવું. — વા'લાં૦
*
બળબળતી ધરતીનો ખાર ભર્યો ખૂમચો
જમણા તે હાથમાં હિલોળતી જતી;
રડતી જગદંબાનાં અશ્રુભર સાયરનો
ડાબે કર પોસ ભરી ચલું ડોલતીઃ
મારી ખારી નીંદર ને ખારાં સોણલાં રે
— ખારાં સોણલાં રે.
હું તો ક્યારીઓ ને ક્યારીઓ પકાવું.
ભાગ્યવંતાં ! તમ મંગલમય વ્હાણલાં રે
— રૂડાં વહાણલાં રે.
મારી વેદનાની થાળીએ વધાવું. — વાલાં૦