યુગવંદના/હસતું પંખી
< યુગવંદના
| ← એકલો | યુગવંદના હસતું પંખી ઝવેરચંદ મેઘાણી ૧૯૩૧ |
સાગર રાણો → |
પિંજરના પંખીને હસવું બહુ આવે :
મૂરખ જન મારી દયા લાવે !
માનવીઓ, હો, શીદને મલકાતાં !
હું તો મુજ બંધનના સળિયા કરડું છું;
પાંખો ફફડાવતું રડું છું —
માનવીઓ, હો, શીદને મલકાતાં !
તમને તો જંજીરના ઝળકાટો વા'લા;
પહેરી પહેરીને ફરો લાલા !
માનવીઓ, હો. શીદને મલકાતાં !
ઊભી રે' બહેની કુળવંતની કુમારી !
કે'તી જા અશ્રુકથા તારી —
માનવીઓ, હો, શીદને મલકાતાં !
કહો જી માલિક તણા કદમો ચૂમનારા !
જડિયાં શાને જબાન-તાળાં —
માનવીઓ, હો, શીદને મલકાતાં !
કલમી! તુજ કલમો હર અક્ષરે ચિંકાર :
'ક્યાં લગ રડવું અસત્ય-ધારે ?' —
માનવીઓ, હો, શીદને મલકાતાં !
જનજનનાં હૈયાં પર જંજીર ઝણકારે;
ઘરઘર બંધન-કથા પુકારે —
માનવીઓ, હો, શીદને મલકાતાં !
મારું નાનું, તમારું ભવ્ય કેદખાનું :
છો ને રડતાં જ તમો છાનું! —
માનવીઓ, હો, શીદને મલકાતાં !