કલાપીનો કેકારવ/પ્રિયા કવિતાને છેલ્લું આલિંગન
| ← આશા | કલાપીનો કેકારવ પ્રિયા કવિતાને છેલ્લું આલિંગન કલાપી |
પ્રવૃત્ત થવા કહેતા મિત્રને → |
પ્રિયા કવિતાને છેલ્લું આલિંગન
તારા બહુ ઉપકાર ! રસીલી ! તારા બહુ ઉપકાર !
તું ઉરનો ધબકાર ! રસીલી ! તું અશ્રુની ધાર.
આ દિલડાનું ઝેર હળાહળ
તું વિણ કો ગળનાર?
બહુ દુખિયો પણ દુઃખ શું રોશે !
રોતાં ન મળે પાર.
રોતો ત્યારે ત્હારે ખોળે
શીર્ષ હતું, દિલદાર!
સહુ ત્યજી ચાલ્યા ! તું સુખણી થા !
જીવીશ વિણ આધાર !
વીત્યાં સાથે તું વીતી જા!
વીત્યાં સ્વપ્ન હજાર!
મારાં આંસુ ત્હારાં ગીતો!
પણ ક્યાં હવે સુણનાર?
કોણ દબાવી જિગર નિચોવે?
મારો હું જ પુકાર!
આ દિલ સખ્ત થયું ! તું કોમલ !
તારો ના અહીં કાર.
કેમ હસાયે ? કેમ રડાયે ?
દિલનો તૂટ્યો તાર!
તૂટ્યું વીણા કેમ બજાવું?
એ બસૂરો ઝણકાર!
આંખ ગઈ છે ! ક્યાં છે આંસુ?
શું ગાશે સુનકાર?
વિશ્વે છે ના શું એનું એ?
છે ક્યાં એ રસધાર?
હવે તો
ક્યાં છે એ મળનાર?
તું રસહેલી ! હું રસહીણો ?
ભેટું છેલ્લી વાર!
પણ હજુ
લેજે કદી કદી સાર!
હું ડૂબનારો ! તું તરનારી !
તરતાને તું તાર!
અરેરેરે!
ડૂબતાનો તજ પ્યાર!
૨૯-૧-૧૮૯૭