વહિનભરિયો ગોળ મ્હોટો મુજ ઉપર ટાંગેલ આ,
એ તોરણે કંઈં રંગ આછા કોમળા ત્હેણે ગૂંથ્યા,
તે સમે ધરણી ત્ય્હાં સોહંતી ભીની માધુરી
કંઈં હાસ રમ્ય કરંતી નીચે રહી ઊભી સુન્દરી. ૨૦
વરુણ ને પૃથ્વીતણું સંતાન છું હું તો ખરે,
ને દેવી દ્યૌ ઉછેરનારી મ્હારું તે પોષણ કરે;
સિન્ધુનાં ને સિન્ધુના ઉપકંઠનાં છીદ્રો મહિં
પેશી વળું; હું રૂપ બદલું પણ કદી હું મરું નહિં. ૨૧
કેમકે વરસાદ જ્ય્હારે વરશીને બંધ જ પડે,
ને વ્યોમ મણ્ડપ નિર્મળો રહે, ડાઘ સોધ્યો નવ જડે;
ને પવન ને પ્રભાઘંટ રચંત રવિકિરણો ખરે
આકાશ કેરો ઘુમટ ભૂરો બાંધીને ઊભો કરે; ૨૨
ત્યાહરે મુજ શબ વિનાની દે'યડી મુજ નિરખી
છાનો હસું મનમાં, અને વરસાદ કેરાં દર થકી -
ઊદર થકી કંઈ બાળ જે'વું જે'વું પ્રેત સ્મશાનથી-
ત્યમ હું ઊંઠું ને તેહ ઘુમ્મટ ફેડી નાંખુ ફેરથી. ૨૩
ચંદા
શાન્તિ શીતળ વરશીને સુખમાં સૂવાડું રાત્રિયે,
જે નદી, સરવર, ગદિ તરૂવર, દિવસ તપિયાં થેમને;
