અખેગીતા/કડવું ૨૭ મું - જ્ઞાનીના અનુભવનો લક્ષ
| ← કડવું ૨૬ મું - શૂન્યવાદીનો વિતંડાવાદ | અખેગીતા કડવું ૨૭ મું - જ્ઞાનીના અનુભવનો લક્ષ અખો |
કડવું ૨૮ મું - વિદેહીનાં ચિન્હ → |
કડવું ૨૭ મું - જ્ઞાનીના અનુભવનો લક્ષ
વળી કહું આઘો અનુભવ જેહજી, જેજે સમજ્યા પુરૂષવિદેહજી;
કોઇક જાણે મર્મ તો એહજી, જે જઇ નીસરે શૂન્ય છેહજી. [૧] ૧
શૂન્ય મધ્યે છે વાટ એહવી, પરમાતમ પદ સદા;
અગમ અગાધ મત મહા મનોહર, જ્યાં ન મળે દ્વૈતની આપદા. ૧
તેહને જગત નહીં તો શૂન્ય શું કહે, ગુણદોષ તે કોના ગણે;
પરમાર્થ આવ્યું પ્રીછમાં[૨], તો આપવિના અન્ય શું ભણે? ૨
જેમ રતાંબરને[૩] સત્ય ન મલે, તો દિવસ પરઠે[૪] શાવડે;
એ તો કાલ માપે ભૂતલવાસી[૫], પણ સૂર્યને કાંઇ નવ નડે. ૩
તેમ વિશ્વ દેખી મિથ્યા કહે છે, આશ જાણીને જગતની;
નિકાલ તેહને નથી જડતો, તેણે પેર્ય[૬] બાંધી મુગતની [૭]. ૪
ભાઇ અણલિંગીને આપ ન મળે, તો વ્યાપક પરઠેકેહતણો[૮];
અણચવ્યું[૯] આપ અનાદિ વર્જીત[૧૦], એવો લક્ષ આધો ઘણો. ૫
શૂન્યવાદી તે શરીર દેખે, પણ કૃત્ય[૧૧] ન માને દેહનું;
અંધ લક્ષ આઘો ન ચાલે, ન સમજે કારણ છે હતું. ૬
જેમ કાઇ મથતાં ઉષ્ણતા, પ્રથમ પ્રગટે માંહેથી;
પછે પ્રગટે ધૂમ્ર તેહનું, મૂલ અગ્નિને દાહથી. ૭
ઉષ્ણતા તેહજ અગ્નિ જાણીએ, પણ આઘો આદર નવ લણો;
તેમ જગત જગતનાં કૃત્ય દીઠાં, પણ આતમા અજાણ્યો રહ્યો. ૮
શૂન્યવાદી તે એમ જાણે, દેહ સૂધી તેહની દૂષ્ટ[૧૨] છે;
પણ પરમારથમાં પોંચ ન હોય, જેહની પુઠે પુષ્ટ[૧૩] છે. ૯
કહે અખો જે લક્ષણ સમજે, તેહજ પામે અંતને;
પરપંચ-પાર[૧૪] તે રહ્યો બોલે, કલા મોટી સંતને. ૧૦